коска (ж.)
Оф јас сиромав само со умот што се богатеам, оти уште еднаш јас ќе било касмет да си одам, ами види го тоа широко море: до кај јас да се вратам уште еднаш назад, овде коски ќе окапам и друго ништо“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
ДИМО: Зашто Мерџан Марков е луда глава! Коски по планините ќе остави.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Не ли си помлада, мори Божано, уште коски те држат!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
А, Параскево, парчиња да се сториш! (По мала пауза.) Ај да си прилегнам малце да си ги одморам коските. (Легнува на миндер.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
НАЦА: Ако те види, ќе ти ги искрши коските. Кога ќе ти викне: „А, дембел ниеден, арам ми го јадеш лебот“.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Толкумина ги имаат оставено коските по планините и сѐ за бадијала.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ако ги криеш коските на дели млади јунаци тука што лежат по тебе за тија темни дубрави - зошто ги таеш песните?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Штамата чмае, штамата дебнее пуста проклета, како ли, боже, чумата в коските сичко стегнала.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Ти остави твојте коски пo високи планини, Што долета црно орле преко нашата земја, то сакаше да му вади очите no главата.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Како глувче во фак. Лежам и како насон, кога некој ме брка, не можам да бегам; се мачам и го чувствувам чукањето на срцето дури и во коските.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ѓаволски ќе те заболат коските. Жиците гребат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И му се пофали на Крчето. — Е, е, ата ќе ми те најде, токо ошче некоа недела! Коските ќе ти и сокрша!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ами, јас ќе зема од гуцето троа коски, тро удина, троа кожинчиња, нека се обаре, та да направиме и некоа тепција.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Оти, мори песјачко, ми и к'ниш децата, чавките да те к'ват и орлите коските да ти и носат? — и во таа безумна состојба ја грабна за коса.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дедо Бошко сфати: Луман сакаше на селаните да им втера страв в коски за да станат послушни.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Гуланфер, подмолен цицач на невина крв! Забите му се кучешки под провокаторските мустаќи, коска ќе преполоват.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Има по нашите села и такви старчиња: побелени веќе а младолики - румени, чисти, проѕирни, со меки движења, како освен `рбетот во нив да нема ни една коска.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не гледа, знае: пилата бавно ја двои коската на два дела.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Роденден. А умирав со илјада смрти. Во моите коски како бели глувчиња лазат ветришта, го слушаат дахот на мојот прав, прашуваат што е тоа да бидеш покоен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
