крзно (ср.)
Љубопитно ја изгледа, не ја доврши мислата што се роди во него за цената што ја платила за крзното, ја прегрна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Молчаливо чекореа. Таа имаше на себе скапоцено крзно, преку главата и околу вратот широк и мек бел шал.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Стоеше, притиснато до ѕидот, непомрднато, исправено и тенконого, едно растрперено ливотче, едно срнче - јаренце, по чие што тело без прекин прострујуваше по една таква морница, од која трепереше секоја косминка од крзното на ова слабичко суштество, кое како да имаше џвакано меѓу острите заби волчта ноќ надвор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Богати и сироти. I група - госпоѓи обвиени со крзно, ќерки што весело чрчорат.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Го положи на земјата своето бело крзно, сето во крв.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Два помлади, со бело-златесто космато крзно и со високи поткривени рогови, игриво си ги одмеруваа силите допирајќи се со роговите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Црвеното - белото - црното како основна компонента во составот на светот (?): Во културата на Тера Амата (ок. 23.000 год п.н.е.) е забележана истата тријада со потврдена сакралност во таа култура и карактеристична (не само на визуелен план, од аспект на впечатливоста на боите во оваа комбинација) сосем можно, за homo sapiens воопшто, што делумно се потврдува со сликарството на горниот палеолит; освен тоа: некои римски обреди, во кои на боговите од трите видови им се жртвуваат животни со црвена, бела и црна боја на крзното; некои хетитски ритуали за повикување на духови (духовите се појавуваат од црвениот, белиот и синиот пат). куса забелешка: модро - сино - плаво: Словенското „модар“ генетски корелира со литовското madaras со значење на „нешто валкано, нечистотија“. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 105
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Малата градина забрмче со своите скриени, чувствителни тркалца и се придвижи; малите човечиња одеа низ шумата, трчаа преку сончевите лединки, облечени во убаво, сјајно крзно, а среде ситните дрвја лебдеа кусите делови на песната од височините и блескавите, модри и жолти бои што летаа. 35
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Богдан, бидејќи беше кротка, со задоволство ја негуваше пудлицата која имаше бело и кадраво крзно како јагне.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Богдан почнува да го жулка по крзното, да го гали.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога завлегоа длабоко во пченките и кога тој сиот возбуден ја легна и таа почна да се слекува, од ципите па сѐ до папокот се откри густо црно крзно како од куна.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Во ходникот ја очекува лакеј во униформа, на улицата пар вранци и санки со мечкино крзно...
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Овде стоеја кревети, прекриени со влакнести како кучешкото крзно, ќебиња, од чија што една страна фабрички беше исткаен зборот „Нозе“.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Тоа беа огромни стаорци. Беа на возраст кога стаорската муцка станува тапа и крволочна, а крзното кафеаво наместо сиво.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека седеше врз крзното на издишаното крвожедно животно тие беа за него отуѓени и исчезнати.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Нејзината мека и топла рака се прошетува по неговото крзно и задоволен од признанието што му е оддадено навистина си заминува во својата куќичка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Муцката му беше набрана со оголено забало, крзното накострешено по грбот, а опашката опасно крената.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
3. Внатрешен опис
(солилоквиј)
„Беше доцна навечер кога стигнав“13а небесното царство тивко
без оглед на мените,
тропите, содејствата
(и брокатот, и баршунот
и муслинот, и сомотот
пошумно од него шуштат
- и допирот на кожа на маж
и крзно на лисица во време на обнова
мрмори повеќе од него!)
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Со премин од политеистичко во монотеистичко општество ваквиот однос прераснува во менаж-а-троа, па под крзното од опосум се вгнездува по еден шаман, поп, рабин, оџа или тибетски лама, којшто кажувал што смее и што не смее.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
