легне (св.)
Па ударал нож си остриј в земља иле' на даски, па извиквал с глас си страшен: „Брго ти, ѓаурко, наточи ми вино ројно и љутица врела, чаши стродрамници, ја да пијам, да се'опијам, с тебе ја да легнам, да прегрнам рамна става, очи да целувам, не две ношти, не три ношти, твои црни вежди...“ ***
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Откога беа го довршиле муабетот, легнале и си спале.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
МАНОИЛ: Ќе си легнам, ќе си легнам… А и ти си легни. Остави ме сам…
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Туку, побрзај со адетите… Стори што е редно, та младите да си легнат.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
А, Параскево, парчиња да се сториш! (По мала пауза.) Ај да си прилегнам малце да си ги одморам коските. (Легнува на миндер.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ајде да си легнеме! Што ќе сме седеле!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А јас, лудо, сум сиромав: Сам легнувам, сам станувам; На полноќ се разбудувам — Мало моме побарувам!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: Ајде да си легнеме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Прва година помина грутка в срцето ѝ легна, втора година намина болест ја в гради искина.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Камен ли му в гради легна стија ли го в коси стегна - срце селско - векот тажно!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Труп легни — труп стани!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Човек си се расположил, си легнал да спие, а вие сте се се растропале, божем!...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сама легни—сама стани!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И сума друзи работи на срце што ти легнале да не можеш да искажеш, а сал да збираш и тлееш, од ден на ден да црнееш, до дека јазик свој роден не зарѓа не занеме и прво млеко цицано од топли гради мајкини во отров не се преврти.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
По тоа пак си легна на грб и загледан во небото посипано со ретки ѕвезди си зарупка слатко од зелката.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ќе те нахрани и ќе те легне во топло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од покривот на нашата куќа, на кој се префрлував од балконот, можев да ја видам целата улица, а кога ќе легнев на него останував скриен и за ѓаволот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Топла чорбичка ли сакаш, чинии има, да легнеш ли сакаш, повелај - креветчето и јамболиите те чекаат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мене душата не ми ќабули на Великината постела друга да легне со мене.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Поп Петко се поисплаши кога го виде толку црвен, го фати за рака и за глава, го праша да не го боли нешто, и откако виде оти ништо не му е, со чудење го праша: — Ами оти толку рано ќе си легниш, Крле?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
