лицемерие (ср.)
3. КРОТКОТО ЈАГНЕ ОД ДВЕ МАЈКИ ЦИЦА - со тоа чие лицемерие се дефинира како поим?
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Со прво ќе го погалат кучето по вратот и потоа, наеднаш, ќе го фрлат. Како дабова пењушка. Колку е големо човечкото лицемерие.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Сѐ повеќе нечистиот започнува да владее со вас, луѓе... Многу пороци и неприлежности се натрупале во вас: злоба, блуд, похота, кражби, лакомија, грев, дволичност, лаги, клевети, лицемерие, хулење, омрази, алчност, прељуби и друга нечистотија...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
— Не го знаете нивното лицемерие, вели дедо, сѐ што ќе ви ветат пак ќе погазат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со долготрајна осаменост, се разжестувам, тој го ослободува духот од предрасудите на провинцијалноста и лицемерието.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Јас со сета сила викам дека лажат, но гласот не ми се слуша. Смешен сум. Боже какво лицемерие.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
- Не во чувството – можеби тоа е најдобра вакцина против бесрамната суровост на лицемерието.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Естетика - да, етика - не“, како да вели Гринавеј, длабоко свесен дека токму игнорирањето на досегашниот, „христијански“, етички концепт (полн со лицемерие, одминати вредности, петрифицираност) може да значи барем назнака за еден друг, посоодветен на ова време на дезориентираност, па и ако го наречеме „естетика“, тој нов концепт, таа нова вера.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
По „интелектуалните кулоари“ доминираат глупоста, јаловоста, анахронизмот, шовинизмот, кукавичлакот, лицемерието, перфидните подместувања...
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Нивната интелектуална амбиција, онаа наводно силна глад по знаење и мудрост поради која човек, како што велат, се решава да студира филозофија, молкум се повлекува пред првата конкретна општествена пречка и веднаш наоѓа сатисфакција во ситната злоба и лицемерието на приватниот трач.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Што и да речев, повеќе немаше никакво значење. Лицемерието кулминираше.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Беше притворен и неговата душа страдаше од лицемерие.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ласкања, навреди, лицемерие, лукавства: сето тоа се чеда на зборот, а не на гласовите, оче Иларион.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тоа не ѝ го реков од некоја злоба. Или од лицемерие. Да чува Господ. Дури ни во помислите! Само од добра намера.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Лицемерие и неблагодарност. О, неблагодарност, „ти демоне со мраморно срце“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ама не можеше да си го покаже своето лицемерие, особено пред својот заменик Псалтир Палигоров.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Но уште тогаш сфати дека цената на успехот мора да се плаќа со она што во однос на другите го викаше лицемерие.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тактиката што тие ја користат е контра- културно демаскирање и реинтерпретација на јазикот на рекламите, со цел да се разоткрие нивното лицемерие.
„Простори на моќта“
од Зоран Попоски
(2009)
Чувствувам искреност или извештаченост и лицемерие. Знам кога некој мисли лошо за мене или кога некој се чувствува лошо во себе.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
