локален (прид.)
Иако толку луѓе се возат со автобусите, со метрото или со локалните возови, кај патниците владее самодисциплина, сознание сами себе си да не си го загорчуваат животот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Неретко името ѝ се спомнуваше по рефератите, ѕидните весници и локалниот печат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ми дадоа локална анестезија и сега ме тераат да зборувам, нешто да раскажувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ако таа не ве одвлече во безумноста на догмата или во хаосот на локалноста.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Хорацио со испробан гест лежарно ја крева десницата и нацртувајќи две-три елипси во воздухот, ми се обраќа како да сум во првиот ред во партерот: - Тоа веќе стана локална бајка.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се обидуваше својата вистина да ја прошири до тогашните локални власти, па до министрите, до монархот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Тие бараа, како локални, така и универзални докази.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
За локалните тука беше неуништивиот козар Чанга, прекален во многу битки за спасување на козите во и по војната.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
-Да не те отцинкам кај господинот циник Колја за твоите перверзии и дивверзии и тоа во неколку верзии, па ненадејно да се најдеш на најодвратната страница на Маргина, во уводникот за локалната сцена, која се чини и најмногу ти одговара познавајќи ги твоите локачки способности.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Со бесна вчудоневиденост тој заклучува дека учените луѓе од неговото време престануваат да се интересираат за непроменливите вредности, за целиот свој талент и углед да ги стават во служба на локалниот дух, да го поттикнат она што е ексклузивно, да ја ободрат својата нација да се затвори самата во себе, самата на себеси да си се поклони, и со „својот јазик, уметност, филозофија, цивилизација, со својата ‘култура’, да се постави наспроти сите други“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Полека и недоверливо стануваше одомаќен: острините на неговиот акцент од Бронкс беа измазнети и омекнати до оттегнат изговор, откри дека ‘белата громова’, чиста или мешана со што и да излезеше од тогашниот војнички апарат за пијалоци, е на некој начин исто толку задоволителна како скочот со мраз; сега ги слушаше локалните групи во баровите во соседните гратчиња, толку често како некогаш Лестер Јанг или Гери Малиган во Брдленд.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Неодамна во својот локален весник прочитав оглас. Roger Papazian од блискиот Rocky Hill во својата работилница “Eden” огласува необични услуги...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Маргиналецот има специјална анти-зомби стратегија: во тајни куферчиња (ко што имаше Мелани Грифит во Shining Through, веднаш покрај исечените прсти на непријателите и контрареволуционерните ТЕКСТОВИ: Дерида, Бодријар, Слотердијк, Фаерабенд, Витгенштајн, Дишан, Ворхол, Џојс, Музил...) и во специјални теглички допола наполнети со специфичен наркофилски етер, се чуваат како смалените глави на декапитираните конкуренти така и одредени восочни фигурички - слика и прилика на локалните зомбии; и игли за коса, фала богу, ко во филмот „Матадор“ на Алмодавар.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Поделбата не била безусловна: имало места - книги, имено - каде што луѓето можеле да ја надвладеат својата раситнетост во милијарди локални духови.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Инаку, самата приказна во „Бебето на Макон“ е едноставна и заличува на некаква апокрифна варијанта на Новиот завет: една грда, стара жена (под маска) раѓа особено продуховено дете; нејзината убава и интелигентна ќерка (маестрална улога на ....) го користи детето за сопствена промоција, но и за добробит на градот Макон; се покажува дека детето има многу помоќни способности отколку што претпоставувала итрата ќерка- девица; обидот таа да ја загуби својата невиност од страна на еден локален високодостојник завршува со смрт на младичот; девојката сфаќа дека детето е тоа кое ја предизвикало смртта и таа го убива детето; за казна, осудена е да биде силувана од цела чета војници; таа умира, а низ целиот филм присутната публика (измешана со актерите на театарската сцена) на крајот вели „Каква добра глумица!“
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Па дури и нивната локална среќа се чини наредена според некое тајно помирување.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Доброто, Вистинитото и Убавото тој ги враќа кон нивниот локален корен, ги поместува вечните категории од небеските височини во кои тие се разбашкариле за повторно да ги врати на она мало парче земја каде што поникнале.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Германскиот поет ангажирано молчи, како да учествува во локалниот натпревар “Седум дена досада”.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Ова не е никаков локален шовинизам.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
