лудило (ср.)
Чашите летаат, пукаат по подот. Извици. Лудило.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо паѓа во некаков опасен транс, лудило што не знае за мера и граница. Тој сѐ повеќе се дразни.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Да се запре ова лудило! Да се запре! - почна да вика претседателот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го бркаа народот од улиците, ја бараа причината за ова лудило.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Толе го виде со две пушки и му се израдува до лудило.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А Толе се осмели до лудило. Влезе во Ерековци, на саат место од Прилеп, го извади крволокот Авмеда и над Алинци го закла со ножот, та го натера Андона да напише на една пачавра, што му ја закачи на минтанот на градите: „Вака ќе помине секој Турчин шо ќе дигне рака на рисјанин“, Сите давии зборуваа само едно.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Медот ми помага во сѐ, велеше учителот, ме трезни кога сум опијанет, ме лечи од несоница, ме брани од лоши соништа, од тешко главоболие, од лудило.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Во утринските часови владее вистинско лудило во париските улици, на железничките станици, по долгите лавиринти на метрото.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Се срамам, - реков и се расплакав, - му признав дека немам никаква дарба, дека ги мразам песните, романите и сите тие работи, му признав дека тоа беше час на лудило, темница, болка, и тоа себична, мала болка само за еден човек, безначајно, еден човек.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Почувствував дека ме фаќа лудило.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Зевсовата Пандора, создадена од иловица со душа на магиски ветришта го отвора ковчегот на Прометеј како жена на бог на негов брат и ги пушта меѓу луѓето злите духови - тегобноста, слабоста, лудилото, страста и порокот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нашето хоризонтално лудило, она на генетската конфузија, на измешаните прописи и мрежи, на биолошките и молекуларните аномалии, она на автизмот - спротивно на некогашното „вертикално“ лудило, психичко лудило, трансцедентално лудило на шизофреничарот, она на отуѓеноста, на немилосрдната проѕирност на алтеритетот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Заведена од лудилото на ќерка си, се соблече за да ја засити нејзината желба и ѝ го покажа она што не смееше.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Идентитарно, ипсоманијачко, шизофреничко лудило. Нашите чудовишта се сите автисти- манијаци.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Зборувам за дивјаштвото на армијата, за српските и црногорски доброволци кои го пљачкаат Дубровник, за колективната параноја, за лагите, за срушените хрватски градови , за убиените деца, за запалените села, за масакрите, за бегалците, за пијанството, за лудилото, за култот на ножот...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Онаков каков што беше, поредокот во Роуч, во вакви околности, некого пообичен би можел да го доведе до самоубиство или барем до лудило, што всушност, според некои повеќе или помалку штелувани воени статистики, често и се случуваше.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Глумејќи лудило тој успеал неказнето да го каже она што навистина го мислел за психијатарот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Загубеноста беше сосема пријатна, а со „лудилото“ можеше да се игра... уште тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
