меч (м.)
Со опашан,тежок меч често те гледав да шеташ, пламено нешто шепнејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И сега течат векови светли на шир и долж со твојата реч, само тебе, мој маченик клети, те гмечи тежок тирански меч.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
За миг ќе му испливаше во свеста таа - мечот и ќе молснеше, ќе раздвижеше и разбеснееше во него нагони за протести, ломови...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Што бараше тој овде? Крила за своите миризби или меч што ќе ги одреже тие крила? Ни едното, ни другото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
9. Дрско извлечен од својата канија зракот, тој бел меч на ноќниот полноглавец загледан во прозозрецот на станот бр 6, лежеше на сивото зглавје.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Миризбите беа во ведриот ритам што сакаше тој да го вѕида, во животот, а мечот беше таа. Таа: убавата, милата, добрата, загрижената...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Под неговото длето, му се чини, подлегнува пркосен непријател во челичен оклоп и само нему му е одредено да го продупи со мечот (длетото е веќе остар меч) на човечката правда.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Крени го високо мечот, несреќен Арсо!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа трпеливо кончење на злобната темнинка и тие, сега веќе доста приближени црнки на дивината, што се испрекрстуваа и ја изврзуваа со престегнувања шумата, како некоја пеколна морница, залазена меѓу нејзините стебла, насобирајќи се најгусто на границата од тој , маѓепсан круг околу него, а сепак оставајќи го во неговата стеснетост само него, и бездруго уште оној, што му идеше во петиците; сето тоа беше токму онаа јанѕа, со која што го јадеше увиснатиот меч на неодоливата угорница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И го извадил мечот, јурнал, и гусар и борец, замавнал со мечот кон китот и се превртел в море.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Седум генерали, ни големи а ни мали, под еден се мустаќ тежок; раце шират - в преграб жежок го стискаат царот питач, со него и принцот клепкав, царицата боса, лита, принцезата нос што чепка, танка и со фустан скинат, и уште и песот царски, со некоја муцка луда, но со меч и пелерина...
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Како маченици кон светлината дури се искачувавме на постела од распеана литургија плачеше младич а поплава надоаѓаше од ридовите И кога надојдоа водите и кога се искачивме на ридот гледаме летото како се ниша од гласот на младичот - врати се девојко моја горка, со златен меч сонце преполовено мое.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
А пак вие, Македонци, Запрегнете машка сила Македонија за да биде, За да биде што е била Самуилов црвен бајрак, Нек се вие нек се носи, Мечот негов паши, аги Нека сече, нека коси!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И ги запрегаа Македонците своите машки сили, и се виеше Самуиловиот црвен бајрак, и сечеа нивните мечови, и косеа манлихерите на дружините од Питу Гули, Ордан Пиперката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Под брегот браздата со вода се тенчи, се исукува и како змија се крие низ камењата и лопушките, крај неа пиштат жегалци жедни на ридот се гледа забодена коса со сечилото свртено нагоре кое одвреме навреме одблеснува на сонцето како молња да прелетува и навира морници; чиниш: Архангел со мечот минува или се токми да мине.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ќе дуваат тие црвени ветрови, ќе шептат ѕвездите, сè дури не ги расковете своите мечови во рала И копјата свои во српови
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
ЗАПИС НА ЦРВЕНИТЕ ВЕТРОВИ „Ќе ги расковат мечовите свои во рала и копјата свои во српови“ (Книга на пророк Исаије)
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На ѕидот останува само Свети Аранѓел со мечот во раката. Нѐ гледа од ѕидот и не се помрднува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
