навикне (св.)
А — пак ти „Будалине“! А сите сме навикнале да те викаме Коте. Од каде да знаеме ние што мислиш!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
На Стојана навикна како на другар и брат, но од Неда се некако му се тресеше душата и никако не сакаше да остане насамо со неа, макар колку да другаруваа. Не знаеше ни тој, ни таа што ги плаши толку едно од друго, но, ете така, просто се плашеа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошко се стегаше, но сакаше да го прави тоа, мислеше дека му е доста она што му го дава Луман, но со времето навикна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Навикна на него како на батка си Јована и не знаеше кој ѝ е подраг. Не еднаш застануваше на Стојановата страна кога не се согласуваа за нешто.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но таа си остануваше сѐ иста: навикната да ја гледа само опачината на работите, сурово одбиваше сѐ што би можело да повее радост, надеж...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Струјкаше од некаде пријатна ладина. Навикнувајќи се на светлината, Арсо полека ги отвораше очите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мечката, пуштена, полека се исправила. Стоела така некое време, како да се навикнувала да биде пак исправена, а после се свртела кон него и му се доближила.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Три дена копаше чичкото, па се навикнавме на него и мило ни беше да го гледаме.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Брашното во паницата уште стоеше неначнато, но Бојан знаеше дека штом срната малку ќе се ослободи, штом ќе навикне на него и ќе насети во него пријател, штом ќе привикне на колибата, ќе побара и да јаде.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не навикнало детето, - рече дедо Димо.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Фронтот како да беше поставен спроти свлетлината на хоризонтот; сега ќе треба да мине доста време додека војниците навикнат на темнината; тогаш ќе почнат да го распознаваат бришаниот простор пред себе и ќе го заборават хоризонтот од загледаност во заплашувачките поединости пред нив.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И додека така седеше, увото, навикнато да ги фаќа и најлесните шумови што ги раѓаше белата снежна тишина, дофати далечен виеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Првиот налет на кучињата им беше страшен, срцето им се креваше в грло, коските им се тресеа, но постепено се отпуштаа и се навикнуваа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
О господе, што ќе се прави, си рече еден ден кога Цанулица се навикна да оди кај Полин.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Беше чудно како човек се навикнува на сѐ, па дури и на ова најстрашното што ни се случи.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Пак почнав да се навикнувам да седнувам на поставена маса, со подготвен од друг ручек, да јадам со измиени од друг садови, на испрано и испеглано.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Благица беше пресреќна дека врапчето се навикна со нив, како тука да е израснато.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Дури и татко ми сега сосема ретко помагаше во домашните работи, на кое таа го навикнуваше.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И гледај чудо: кога им се навикнаа очите на полутемнината, здогледаа две мали лисичиња, кои се тресеа од страв од зајачињата.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
