надуши (св.)
Го надушиле ѓаволите и кога еден ден, додека си молчеше затаен во сламата, некој како гром од ведро небо туку му свика: - Јатак!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ќе го чујат звукот, па ете ти неволја. И туку го надушиле нашето гнездо. Така е тоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Едниот најпосле надуши нешто под неговата стреа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Проклет да бидам, ако не го видат денеска, ќе го видат утре, задутре, тие се неуморни во тоа, ќе го надушат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
