натажен (прид.)
3 песна Но одеднаш се слушна надвор како некој стапи со еден толку тивок шум: четворица натажени Арнаути, без капи, по селскиот се движат друм.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Зар да сум натажен, зар очај да ме фати што негде замина и може не ќе се врати?
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Младо како роса, калешо, добро развиено, стројно со потечени црни очи (очигледно од долго плачење) и натажено лице.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
— Е, море бег, пет даду и јас. Не можа да се дела од село и селани — одговори со натажен глас Трајко.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ајде, фудул Митро, мори, При твојата мака... Но како нож му го параше срцето нејзиниот одговор, кој беше го поместил самиот Тоше во последниот стих и тој со натажен глас го заврши.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Зората го отвораше небото и го осветлуваше селото, но таа му изгледаше поинаква од другите: му изгледаше тажна, невесела; и сонцето што се покажа, му изгледаше понакво од другпат: крваво, мрежичесто како и неговите насолзени очи; и птиците што се будеа, како да му го разбираа срцето: пееја поинаку од другпат - тажно, со стегнато грло; и луѓето што ги сретнуваа на патот, ги поздравуваа со натажен глас.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Хермоген: Како би можеле поинаку, Сократе? (Платон: „Кратил“) Натажената париска есенска влажност, со капки дожд, кои и кога не врне, се посеани на прозорецот; на симсот – секогаш неколку мокри, валкани гулаби треперат од студ, а над нив, стуткани, надлетуваат големата мајка, мразната птица од Сена, носејќи им во клунот парчиња магла, рѓосани цефки од речните лаѓи, гнојни шансони на умирачкиот гамен...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Но сега, без Татко, натажената мајка, колку и да се бореше ѝ остануваше верна во читањето, библиотеката тивко замираше.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
А неговите очи! Големи и натажени како на срна!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
По три дни и три ноќи, дури сосема не се прибрав во себе и не си ја стишив болката во празнината кај што ми беше срцето, натажен и болен, тргнав на пат за татковината.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Не, нешто се менува: сега уметникот го опфаќа натаженост, чувство на виновност.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- Тука е - ни рече човекот кого, ризикувајќи да не облее излив на навреди и пцости, го замоливме да не одведе до местото каде се наоѓа масовната гробница во која почиваат според едни 704, според други 1000 борци на ДАГ. – Тука е – покажа со натажено лице и со очите сподавени во солзи. Не прозбори повеќе.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Малку изгледа натажено, или пресериозно. Облеката ѝ е црна, мрачна.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Со прстите се посилно ги стега усните и, гледајќи го така натажен и смален, не знаеш дали сака да спречи збор, плач или крик.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
„Не знам дали сака и колку е спремен да се бави и понатаму со проблеми од животов“, ѝ реков и побрзав да го засолнам погледот, да станам дел од божемната натажена отсутност и на другите присутни; дури и рамениците ги поткренав, како да се чудам зошто немам јасен одговор и на најобичните прашања што за жал сѐ повеќе се множат, се множат.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Налактен на колената и со брадата и устата втиснати во вкрстените збрчкани дланки, молчи и натажен поглед има вперено во дворот обраснат со коприви и диво зелје.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Татко го забележа неговиот немир, но не ги побара причините за тоа, туку остави да се искаже неговиот натажен пријател: Пријателе мил, си ставивме трн во здрава нога!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Натажениот и продорен поглед на двете жени се сретна некаде во средината меѓу нив.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
