нежив (прид.)
Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во електронската меморија неколку преувеличени мозочни функции се проектираат од човечкиот череп врз неживи објекти со чија помош тие функции можат да бидат набљудувани и манипулирани.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Божем нежив човек, туку сениште излезено од пресен гроб.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
И втора година ме мори
нежива заспивам пред зори
без адамово ребро липам ко плам
биди мит за привиди ненасит
и минатото да биде мило
да биде што не било
***
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Кога ни се преплетуваа телата, неговото тело се однесуваше кон моето како кон подвижен предмет; кога ме гледаше, како да гледаше во нешто неживо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Душа. Вирее какол под нокти и земја црна, воздишка само прима, таа мртва, природа сува. Нежива.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Староста тежи... жив си - ама нежив - си се вкочанил на едно место.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Така ден по ден. Ноќ по ноќ. Него го чекала. Деноноќија неброени... На прагот седела - жива - а нежива.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Зарем не знаеле кога ослепувале души мачни - живи - неживи? - шепоти баба Петра, наплеќи легната, божем заспана.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
