ненадеен (прид.)
Го прегрнува мажот нежно, покровителски и самата понесена, разнежена од ненадејната честитка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бојана забележа по Митревото лице дека има некаква радосна и ненадејна новост.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: (Се скаменува на местото. Одвај се созема од ненадејниот удар.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Распрснатите мисли му се собираат и ненадејна светлина му избива пред очите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Глигоре, зар тоа си ти? - извика Арсо и гласот му се распадна во ненадејна расчувствуваност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Една ненадејна мисла го оживеа Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зашто, само така полесно ќе биде и подобро ќе може целта да се обвистини: ударот да биде ненадеен и силен.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
„Ќе ме кренат волци“, помисли, сиот обземен од ненадеен, засилен страв.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Бојан, леле! - дедо Иван ги рашири рацете и го прегрна својот ненадеен посетител.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Кога би имал пушка, ех!“ му светна во главата за првпат оваа ненадејна мисла.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Уште кога ја грлевме пченката во Латкова ливада и кога се притемна небото, како ненадеен облак да се вдаде однекаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Патувањата беа неповторливи. Игрите и средбите во ненадеен низ на блескотини изненадувања.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Бранот ми ја донесува очекуваната, сепак ненадејна слика – и додека се препознавам во неа, јас знам дека си играм, играм и уживам во слатката несовршеност на постоењето.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
по заодот или за видливиот флуид во меѓучовечките односи ...ако нежноста и грубоста се раѓаат од ист збор тогаш ние сме минувачите ноќната ламба постелината сликите хартијата слободно можат да се избришат просторот е доволно определен со четирите ѕида прозорецот заклучената врата во било кој град во било која ноќ се наоѓаме во таа соба во тие соби преплетени како во дивите приказни секогаш топли секогаш повредени секогаш еден од друг и кога сме во спротивните агли на оградената одаја... сонливата утеха на а-молот или тактилното искуство како поттик за блесочни автопроекции ...задоволството при ненадејниот премин од дур кон мол порано често доловувано во моите импровизиации на отворен и во затворен простор без напор како при сплот на вода и воздух кај еуфоричниот нуркач и сега...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Засилени од бледилото и цврстината на држењето, ненадејните промени на нејзиното тело сосем го замелушуваа.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
...раката подигната во мигот да го заштити лицето од ненадејниот блесок и додека сечивото на светлината се забива во неа низ сенката низ слабоста на погледот препознавам како утрото истечува од случајно превртената шоља за чај лизгајќи се по жолтеникавата мирисна патека долж која треперат ларвите на прекршениот бескрај... ...тогаш низ напукнатите ѕидови на воздухот што раката ги распорува на повратокот кон долу твоите заробени очи на презреана девојка безгласни а сепак меланхоничниот звук на флејтата очите твои нејаки оази на осамените ноќи сред сјајниот цут на светлото потиснат шепот на бледите траги по врелите јужни патишта...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ненадеен здив на попладневен ветар го смекна да не пламне, да не ја испцуе жената, навидум старица, иако постара од него само неколку години. Така е, само луѓето, тие и ништо повеќе, можеа да бидат грешка на природата, зло, свое и нејзино.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Не се разбегале и не легнале кој каде ќе можел да ја засолни главата, измршавени и изветвени, со ненадејно чувство на папсаност, а Васко Тушев, забест божем под подотворените усни држи парче пресен кромид, се веднел над својот баџанак, нем и сув, додека од карпите се разнесувал гласот на оној што стрелал.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мила тргна по патот. Мирно го примаше ова неизвесно, ненадејно патување низ гребените, па сѐ до сртот на планината, до една зашумена лединка, до една осамена колипка.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
