ненадејно (прил.)
Кај ќе одиш, ме праша ненадејно. - Да гледам слики пред кино Капитол.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Купувам старо, ревна ненадејно од ќошот Баждар нишајќи се во црното палто и со префрлена стара вреќа преку десното рамо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ги стасав и појдов со нив. Ненадејно, без врска и потреба, Пенчо гласно кликна: - Земај сѐ што можеш!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Го мачеше. Ненадејно дојде и го откри. И го мачеше.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Цимерколегата Франц ненадејно замина и назад не го чекаме, не.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ненадејно се тргаше од полусон и наслушуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој чекореше. Чекореше ненадејно грабнат и понесен негде далеку, каде што можеше да се стигне само со срцето...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но тогаш, во таа ноќ, на Отец Симеон уште ангели му пееја над глава. „Добро утро“, се насмевна човекот, Отец Симеон се сврте кон него и го остави адвентистот да избега, да го однесе со себе своето ненадејно штукање.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Ако треба може и да се биеме.“ „Тогаш да се биеме“, рече тој и уште повеќе позелене; ненадејно штукање што почна ритмички да му се кине од грло, му ги наполни очите со крв и страв, со некаква влага исто толку многубројна колку и кошулата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ненадејно почувствував леснина. Спотаена радост. Можеби не е сѐ изгубено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Уште пред да се чуе договорениот знак, Луков ја отвора ненадејно вратата. Во вратата е Методи.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Таа дојде така ненадејно. Токму во часот кога наполно беше заборавил на неа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ненадејно одзади некој го фати за рамото.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ненадејно зад него нешто шушна. Тој се сврте и погледна. Кај него идеа Горјан и Огнен.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ненадејно, откај Мокра Планина, се појавија три ловечки авиони.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Седни дете, дедо ќе ти раскаже нешто за јагликата! - вели ненадејно старецот. - Седни, јас знам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Возрасните не го сакаа. Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Наеднаш почнаа да се случуваат мошне чудни и необјасниви работи: млекото што го пиеше помалото братче на Димче згорче како пелин; едно утро наеднаш ѝ се здрви раката на Димчевата мајка; еден ден ненадејно и без причина на дедото му испадна единствениот заб; еден ден, пак без причина, бабата си го поткасна јазикот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Тоа се случи, речиси, ненадејно. Додека се миеја утрото на потокот, Бојан и Денко се договорија.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ненадејно, сред оваа тишина, сред оваа долга едноличност, ти доаѓа некој и наеднаш во твојот свет на тишина и осаменост, внесува свој свет, поинаков, необичен, непознат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
