неподвижен (прид.)
Лежеше мирно и неподвижно и едно време на Мечета му се стори дека заспал.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сеќавав некаква одвратност спрема ревењето и неподвижноста во која се наоѓаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не земјата, времето беше република на безделните - она топло, неподвижно, дембелско лето.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но немаше каде. Стоеше неподвижна, со наведена глава и го примаше острилото на изговорените зборови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И така замислен, гологлав и подведнат, остана долго неподвижен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Иако седев неподвижен, скоро без здив, посокот пак чкрташе под моите стапалки со број четириесет и пет, два броја помалку од вратот за кој тие ќе исплетеа јамка дури и од своите аорти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Черечи ме, Цезар, му рекол на лавот; ѕверот болно мижуркал и останал неподвижен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Коњак“, побара и остана неподвижен, со забуцани прсти во косата, загледан во дамките на нечистиот чаршав.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа е ноќта мртва и зелена. Сум ја грзел и сум ја труел. Затоа е неподвижна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се згрчи зад куп тули и остана неподвижен и самиот како дел од сивите урнатини, безобличен на круговите на џебните светилки, за подвижните светкави дамки зад него.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го удри челото од подот и остана неподвижен на местото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во неподвижниот негов разум не воскреснуваше ништо друго освен неговото минато и тој се иправи и седна крај прозорецот на крцкавиот кревет натопен со семожни мириси на грев.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Без напор, како далеку пред тоа еднаш, во едно детство, се сети дека плови по непознати простори, мал и згрчен, сиот наморничавен и неподвижен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа избледена светлина на прозорецот како да го испаруваше и уплашено чезнеше од разбеснетите зборови и од мрачниот заговор на сенките што се диплеа околу неподвижното тело на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Остануваше на прозорецот сосема неподвижен, со сите тие врескања во себе, и со еден човек, со еден пронајден лик во сеќавањето, за кого што тој ни еднаш не мислел дека го има сочувано во себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Слабото, малечко тело не се помести: - неподвижно лежеше врз детската дланка што трепереше од ужас и жал.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Имаше тешка, неподвижна снага, која не можеше да се провлече ни многу напори меѓу гранките, каде што инаку би му било потребно само едно потскокнување и едно префрлање.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сето си беше и требаше да си остане такво, мртво, приклештено, колку и да болеше со својата неподвижност. Беше без длабочина, како на фотографија.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
