никаде (прил.)
Нашите интереси никаде не се пресреќаваат со влашките.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
САВЕТКА: Така де. Јас сум една жена проста, никаде неизлозена, и што се вели зборот: сестра сум ти, и пак не ти го бендисувам табиетот твој запеслија.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Беше тихо и пространо, сонцето грееше а далеку над Огражден се гонеа по прозрачното небо јата бели пувкави облаци. – Кај се губиш, Белич? – го наруши Мече прв молчењето. – Те барам толку време, а тебе никаде те нема.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Па женцка глава сама не е за никаде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но треба некој да му помогне. Сам човек за никаде не е.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Селаните и песна му испеаја на Лумана, песна во која никаде не се спомнува дедо геро војводата ниту пак некој од неговите комити.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Никаде повеќе Мартина не го соземаше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Каде да отидам, каде да залутам, знам – никаде од нив себе си не ќе се скријам.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Не гледај никаде Право в земи гледај Во утробата на оваа планина легни Длабоко закопај се Друг да се родиш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
„Не пијам. Можеме и овде да разговараме.“ Се насмеа: „Не мислев никаде да ве канам.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Никаде да се види некое друго градилиште, ни да се чуе глас на мајстор или звук на мистрија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И нема од никаде ни помош, ни совет, ни спас.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Не видоа никаде стражар.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оној огромен Ристан, истеран, отфрлен, се меткаше по градилиштето, готов да се расплаче на секој збор, со оние свои огромни раце, што не можеа да бидат скриени никаде, толку голем, а толку ненужен, а лавот на црвеното сонце сега веќе крвавеше низ устата со некаква болна пена, врескајќи и превиткувајќи се, устрелен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Оној плачеше со своите огромни, отпуштени раце, се препкаше по темелите, не наоѓајќи си го никаде своето место, а неговата црвена коса се посипуваше со прашина и се излепуваше од потта, гаснејќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И сега тоа старче си имаше и нова куќа, како и сите други бригадири, како сите братучеди и чичковци на Претседателот, а во секоја соба и тоа имаше по еден персиски килим, по еден од оние, што ги ткаеја девојките од нивното село во текстилната бригада на Задругата, никаде непрокнижен, напросто земен и однесен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сите викаат по Зоки Поки, а Зоки Поки од никаде не се јавува. Ах, какво дете!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Сами треба да си помогнеме, помош не треба од никаде да чекаме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
