обајцата (бр.)
При влегувањето на младенците во брачната соба ѝ ги зимаат лебовите на Антица, како и свеќите на обајцата — Антица и Николаќија, ги забиваат во средината од лебовите и така ги оставаат на јашмакот од оџакот.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И не чекајќи ни да запре возот сосема, на знак на Белича, обајцата искокнаа на задната врата и преку шините што блескаа од утринската роса, се изгубија во темнината.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беличот заклати глава: – А не, ако може обајцата, а ако не – ни еден.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
– Како така? – свикаа обајцата во еден глас. – Па така. Не може. Малечок е.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сте се исплашиле обајцата и сте се фатиле гуша за гуша, а тој викал: „Пушти ме, колера имам. Ќе те заразавм!“
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Го извади ќесето и му ги фрли трите лири, та станаа обајцата и си дојдоа у Сукалови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И ако се погледнеа, ќе се насмееја обајцата и ќе ги наведеа очите и главите и ќе чекаа или Стојан или Доста да проговорат нешто та да се исправат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Илко му мигна на дедот Петка: обајцата излегоа од анчето и се стиснаа до Батанџиовото ѕитче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нѐ измами обајцата, ќе закркори. Обајцата ја делевме.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Нѐ уби обајцата, ќе и рече. И него и мене.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Глупаво. Обајцата не можеа да имаат очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ти, пезо, рече нишајќи ја главата. - Ќе ве сотрам обајцата. И тебе и него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се разбира, едниот од нив или обајцата заедно.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Веднаш испратија извештај за успехот до пашата во Скопје и кадијата во Прилеп, и од обајцата добија заповед бунтовниците да се доведат живи во Прилеп доколку се предадат живи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Зборовите како судски печат ги удираат скараните по чело и тие, обајцата, почнуваат во еден глас, јас сум чесен граѓанин и доброволен дарител на крв, јас сум нешто повеќе, редовно плаќам членарина и имам книшка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пред тој да дојде - ме уби веста за мојата смрт?“ Не знаеја дека е буден и се збунија, покајнички и смерно, како пред семожен исповедник, намалувајќи се, обајцата до тој миг занесени само со една слатка и којзнае од кога недоживеана љубовна игра.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Згора на тоа би можел да печати и провинциско издание. Сосем сте без дух. (Пауза.) (Пауза.) Одете по ѓаволите обајцата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
„Благодарам! Довидување!“ - рекоа обајцата и тргнаа кон продавницата со колонијални стоки.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Глад, олицетворена во еден ваков мршар. А зината и вистинска, како најматната понорница. Беа обајцата - глад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
