одблесок (м.)
И едната и другата боја не се држеше јако за колцата и малку по малку боите фатија да се рушат и под нив фати да сјае нивната природна боја „словенска” со одблесок „македонски” од географската област во која се распределени.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За последен пат Мече фрли поглед на блатото: под зраците на сонцето што заоѓаше, водата гореше во крваво-црвени одблесоци.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Одблесоците на овој пламен проблеснуваа до самата улица.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И таму лежи човек и плашливи одблесоци од батеријата отскокнуваат по лицето и рамото, се лепат на каскетот, покриен со танок слој земја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од топлината оживува неговите прсти, огнето го загреваше во лицето и по колената, а неговите одблесоци веќе не можеа да откријат ни најдалечно прошмугнување наоколу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше една прекрасна тишина, во која дури се слушаше како потплуснуваат сребрестите одблесоци на дрвјата, неа ја нарушуваше само понекогаш познатиот питом шум на неговото ѓаволесто срнче, што ги одбираше покревките сламки од сеното, со кое го нарани кога стана, тука, веднаш крај него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Поради челичниот одблесок на езерската шир и ненавикнатоста на очите, мракот сѐ повеќе и повеќе се втестуваше.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Заодот на сонцето остави вжештен црвен вресок на небото и оѕверен одблесок врз површината на езерската шир.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Не сме се ни вдомиле во себе, а веќе погодни се разбиваме во делчиња, во мали одблесоци под ноќното сонце.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Одблесоците на молњите што влетуваа низ прозорците во лабораторијата, правеа рендгенски снимки на предметите и го набиваа воздухот со електрицитет кој делуваше стимулативно и на Мил и на синтезата што требаше да го забрза процесот на создавањето на живата материја.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ги пофатија и забележаа дека црвенилото им идеше од црвениот одблесок на прозорецот низ кој сонцето пробиваше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Беше тоа некој одблесок од снегот и од ѕвездите однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми прелетуваат одблесоци од вџашени лица и прозорци.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сончевата поплава се повлекуваше пред сенките. Расцутените бадеми на ридот се покриваа со сино-румени одблесоци на свој оган.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Почнуваше да добива нејасна идеја дека Ризо не е обичен Вечен Студент - дека одвреме навреме тој мал наредник успева да фати понекој одблесок на вистината. 16 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Моето правило на играта беше крајно едноставно, беше убаво, глупаво и тиранско: ако некоја жена би ми се допаднала, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене крај прозорецот, ако нејзиниот одбледок на прозорецот го вкрстува погледот со мојот одблесок на прозорецот, ако мојата насмевка во прозорскиот одблесок го вознемирува или му причинува задоволство или му станува одбојна на оној женски одблесок врз прозорецот, ако Маргарита ме види како ѝ се насмевнувам на Ана а Ана ја наведнува главата за внимателно да може да го испита затворачот на својата црвена чанта, тогаш имаше игра и тогаш беше потполно сеедно дали насмевката ќе биде уважена или возвратена или занемарена, првиот став на обредот и не оди подалеку од тоа, од насмевката што ја лови оној што и ја заслужил.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
