одмазда (ж.)
Пред очите наши, затрепкани в уплав, тој беше демон што сечеше тела; на одмазда гласник да казнува секогаш решен насилни, пљачкашки дела.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом слушаше ти за неговото убиство, твојот поглед пламнуваше а ужас; и, вцрвен од лутина, клетва ти даде во својот гнев - дека одмазда ружаш.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Под црна веѓа густа одмаздата ја собрал - бран.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Рака му слаба нејака но очи молскат јаросно и срце врие, стануе за страшна лута одмазда.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
- Република! Слобода! - повик се носи, одмазда вечна гори!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Не можев да најдам ништо смешно во тоа што барам одмазда со лице својствено на немите јунаци од киното Аполо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ако е така, тогаш мојата сонувана одмазда да станам фантома и да праќам писма ќе прсне како клубурче од сапуница.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се одвоив од нив. Веќе смислував страшни одмазди.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Угледувајќи се на своите водачи и први луѓе — на поповите и даскалите, — и селаните тргнаа по тој пат, по патот на омраза и одмазда.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Богдан беше мртов а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва. - Еј, брате, слаботија си ти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нож, одмазда, омраза. Црвена омраза, бакар в коси, малинов сок, крв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се знаеше дури и дека ова не е одмазда, уште не, туку непознато задоволство, болно задоволство, капки лимон на рана чиј бол е нужен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Целта си ја постигнаа – станаа бегови на Мариово, та на некаква одмазда и не помислуваа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И зарад плиткоста на замислените одмазди. Се сеќаваше, студентите преприказжуваа...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дали добро јуреше автомобилот - не знаеше, бесен и луто напрегнат само ги чувствуваше од обете страни оловните колкови на болничарите и полудуваше од смислени одмазди за овој жиг отпечатен врз неговото чело.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оваа ноќ требаше да биде негова борба, негова одмазда.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И после, за одмазда, заклавме десет Бугари. 207
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во болка, раскрвавен како рането ѕвере, секој ден 'ржеше, на секое место во домот го демнеше Кејтеновиот син, се спремаше за најстрашна одмазда.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
