ожени (св.)
Силјан беше многу гален и од татка и од мајка, чунки од многу синови Божинови само Силјан беше останал жив, та од тоа беше гален многу и беше го ожениле уште на шеснаесет години и на седумнаесетте години му се роди на Силјана едно дете машко, му го викаа Велко.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Го оженив. Така вака ќе се приврзе кон жената.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Биди жива и здрава да исчекаш и да ме ожениш. Ја свеќа ќе ми запалиш, ја венци ќе ми целиваш!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Тој често ми зборуваше: останал вака вдовец, како јас сега и на старост се оженил.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Потоа да направиш куќа, убава куќа сакам да направиш и тогаш ќе дојдам да ме ожениш.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Тааа!... речи, благодарение кај сум вака, што не се оженив на време, та сега да ја земам Антица.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Седни ти и напиши му едно писмо вака: ти речи, пријателе, си се оженил пред една недела, а јас побрзо те разбирав колку ум имаш и еве еден месец откако сум омажена.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
„А да би могол да ја заборавам една навистина ретко убава девојка, каква што си ти, решив веднаш да се оженам за друга.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Нито писмо праќа, нито сам се враќа, само ми го прати својто бело коњче. На коњчето седло, под седлото писмо, во писмото пише: „Омажи се, Маре, омажи се, Маре, и јас се оженив, и јас се оженив за црната земја, за црната земја, за Македонија, за Македонија, земја поробена.“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Во таа година дебелиот општински писар се ожени за црната бабица Евдокија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Па, не е чудо и да не може да ожени некое од децата, ќе остане за резил во векот — ерген дедо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кај вати, отка се ожени веќе не стапи во нашата куќа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе расте ќе порасне; Илко ќе го ожени или омажи и живот со него ќе живее.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како добар, селаните му згрмадија една куќарка и го оженија за едно девојче сираче.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сета улица знаеше дека татко му на Цанета, кларот Дојчин, по вторпат се ожени за една вдовица од периферијата Крњево и таа му донесе со она малку покуќнина и половина дузина деца, меѓу кои и Ганка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Побратими... Заедно, во ист ден се оженија за двете сакани моми од селото...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Дали ќе сака да ја погледне и да остане покрај неа или ќе отиде да живее в град, а може да се ожени и за друга...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Само тоа? - Само тоа, Зоки. - Па тогаш јас ќе се оженам со тебе, бабичке...
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Оздола живее оној Крстин шлакнатиот, како што знаеја, што се ожени за Зојка од Брезница.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
