онеми (св.)
Дали онеме нешто од морето што си пливал, дали што?“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Срцето ѝ се стегна, онеме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сурлите онемеа, набабрените образи на Циганите тажно спласнуваа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А знае, со таа секира го убив во одбрана провокаторот што дојде да постави кришум во струјомерот без обележани киловат-часови динамит, темпирана бомба, што ли. И божем онемува, тој - лажниот поштар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во грлата од децата како да експлодира нешто: вреснаа. Но веднаш онемеа.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Од тоа кивање ѕвездите ги снемува: паднале в бездна... Месечината онемува.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Некој како да ги онемел.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Е, ај, ќе молчам, му велам, ама подобро е да онемам. И се свиткувам пак да работам. Сама си зборувам, сама си слушам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ако понекој случај пак остане жив, ќе биде слеп, можеби глув, а ти гарантирам со глава дека ќе онеме!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ни шепот, ни плачење... Молк. Замолкнаа и птиците, стрништето, онемеа штурците жетвари...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Дознавме дека синот ни умрел во логорот Дахау. Владиката онеме.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Немее птицата меѓу ребрата вгнездена, Тивнеам и јас во ноќта ѕвездена, Што сум јас без птицата, што таа без мене, Двајцата замолчени, онемени, приземјени?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Јас онемев, што се вели, заборавив да зборувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И божем онемува, тој лажниот поштар.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ко онемена сум од тоа што го видов.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но јас онемував и безгласно повторував со крвави усни - таа е нема, таа е нема, таа е нема. Крв сегде, крв во мозокот!
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Онемувале и гледале вкочането, чиниш ги обзел верски занес. Чувствувале машка гладост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Испушти жален и задушлив глас, а потоа онеме.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
