осамен (прид.)
Крај една осамена врба, на самиот крај од трските, Мече виде три плитки чуна, врзани за врбата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Избега и еве го сега овде во оваа осамена колиба ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ѕирна избричената глава на стариот Атанас, самоук столар, ерген и осамен како калуѓер.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Загледај во сите осамени, сите разделени, и сите ледени врвои и сите ливади зелени, и чуј - додека твоето крило над нив морно се вие како немирно во нив моето срце бие! Не слетувај галебе мој, врати се пак во јатото.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Ме прогони како жена блудна, ненаситна, похотна, осамена. Ме грабнува во прегратка пламена неизбежно и со сила судна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Тажно е да зборуваш осамен во мракот за своите радости однесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Па? Не одговори ни за иследникот ни за себе, како што не можеше да одговори на набожното прашање еднаш, порано, ни оној калуѓер што дојде в болница смерен, набожен и со гонореја.немаше сили и не сакаше да одговори, како секој осамен, изгубен, безнадежен човек.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Играчка е, ќе се растажи, а ете и играчките можат да бидат осамени.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Освен шумолењето на лисјата, во воздухот се движеа и други ноќни шумови - ут ќе писнеше, еж ќе зашушкаше во сувата трева, осамен стар лисец ќе залаеше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ветрот бараше сопатник; се провираше низ разлистените гранки, шепотеше некоја своја исповед, беше осамен и претпазлив како и волчицата, за да се споулави со првата снегулка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се почувствува осамен. Не го прогонеа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На трите влажни и осамени стебла.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го врати часовникот в џеб и седна на својот крцкав кревет, осамен и очаен како и во секоја ноќ, секогаш со исти сеќавања.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А кај вас, има ли некого кај вас, пријатели?“ „Но ние нешто чувме“ , се заплеткаа недораснати да му бидат рамни. „Мислевме - не ви е арно.“ „Не ми е арно“ , им рече. „Мизерна ноќна осаменост и ситна болничка надокнада во превивка и јод.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Другиот гулаб збунето кружеше над местото каде се одигра случката а потоа се изгуби осамен кон запад.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Седеше осамен во своето гнездо сместено во дупката на една шуплива круша.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ако сте осамен пуштајте гусарски кораби в море. Чао.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А јас, јас бев војник, суштество што заборавило дека постои и осаменост...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Седи Патрокле и е тажен поради осаменоста и оддалеченоста.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа лице со преклопени клепки, како да тажеше, му се исповедуваше на светлосниот млаз што го поврзуваше осаменото момче со она, длабоко надвор од овој строг мир од ѕидови, потиснатост и мрак.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
