очаен (прид.)
Србите се шовинисти; тие се очаени во борбата со своите непријатели за заштита на нивните национални интереси.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Најпосле најдолните, најочаените органи на српската пропаганда, родум Македонци, пак се полезни за Македонија: од нив се образува класа од недоволни од српската пропаганда за коишто нема пат кон Бугарите; тие ќе ја зголемат класата од националните сепаратисти.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Борбата беше и е очајна.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А една лира имаа. - Кај да бараме уште две? – рече таткото очаен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се заниша и очаено побара стебло да се потпре.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Помина во очаеност и хистерична нервоза, дури еден ден не ја најдоа под пенџерето здробена.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
На сите лица се покажа загриженост и очаеност.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тоа го знам и би сакал уште да знам - кога можам да заминам кон чистилиштето на една планина како економ.“ Се потпиша и го здипли писмото со невешт искинат ракопис, по малку очаен зарад својата искреност, овој пат без капка цинизам, но и зачуден дека човековата биографија може да се набие в кожура како неколку зрнца ситен и безначаен барут.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не сакаше да признае додека го слушаше брчењето на комарците: Јана не беше како сите други, дури како и онаа Марија, неговата последна љубов, нејзината младост сѐ повеќе го жежеше и го фрлаше во очаена осаменост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Жената се тргнува, сфаќа. Очајна е, знае: Тешко може да го одврати кога намисли тој нешто да направи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Што ќе правиме сега? - очајно ги закрши прстите мајката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не, не!... Очајно затресе со главата Аргир.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отпрвин, тој ја гледа во очите и потоа немоќно почнува да ја гали. Има нешто безмерно очајно и тажно во тоа негово преплашено галење.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Озгора стануваа двајцата нестрпливи. Долгиот возбудено викаше: - Стегни го јажето ... околу половината, не маткај се! ... Иде некој! Долгиот очајно опцу.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во Арсо се отвораше празнина и сам се гледаше во неа, очаен и заборавен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пополека му се вселуваше очаеност, слабост ги зафаќаше зглобовите и целата снага.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зоки шепоти очаено во себе: „Штрк, жирафа, мечка, слон, лисица...“
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Ова е беда, вистинска беда! - шепотеше очаен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Посилниот очајно одмавна со рака: - Не ти, туку Бугарин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
