патоказ (м.)
Не можеше веќе исклучиво да се потпира на своите чуда од осумте ридови и на своите ледени патокази?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во корубата беше направена една стрелка на патоказ, а под неа со несмасни букви во поцрвенетото дрво, стоеше: „ПАТ ЗА ИДРИЗОВО“.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
НЕДЕЛНО ПОПЛАДНЕ Задолжителниот патоказ води кон Центарот.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Можеби сето тоа беше создадено во еден таков светол миг, ете, во тој миг морничаво на ѕидот го потврдиле своето постоење, својот човечки живот, се „овековечиле“, слично на патникот што тргнал на туѓина, тој по патот на илјада места, - на дрво, на камен, на тенеќен патоказ туку гледате го забележува своето име.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Секој автор духовно се надоврзува на неговите претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената традиција.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ја испружив дланката. Благото, освежувачко струење на ноќта ме водеше кон патоказ - зад портата, зад ѕидините.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
А пругата ни е единствен патоказ за дома.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето од дружината наеднаш се почувствувале измамени по долгиот пат на кој коските на другарите биле патоказ од пекол в пекол - ги пречекува куп суви очи, никој не им подава рака, не ѕвони смеа на деца и не се слушаат женски извици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Немаше многу знаци дека тука поминал ураган: само неколку дрва и патокази беа срушени и овде онде имаше по некоја керамида или тараба.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Паметниците - патокази ги чистат кафезите, ги негуваат ритуалите.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Патокази в немир демнат грст сенки во таен кас, зрачнокрили едра ѕемнат вон кошмарот дух кој руди зли сили на пресврт час.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Зракот стана патоказ. Патоказот ми ја покажа насоката по која ќе се движам.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
На ова место тие категории ќе ги третирам како провизорни патокази чиешто значење поостро ќе биде оцртано кога ќе ја разгледуваме нивната употреба во различни контексти.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Есенцијалистичкиот влог на националистичкиот конструкт Претходно споменав дека дихотомијата есенцијализам-конструктивизам ќе ја третирам како „патоказ”.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Кога му беше тешко среде книгите и не го наоѓаше саканиот излез, тој излегуваше на чардакот и ја бараше реката како патоказ на судбината.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
А на заскитаните им недостасуваат јасни патокази.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но веднаш се прашувам: и да спомнев нешто такво, а притоа уште и да укажев на некоја ситница што можела да се подразбере како патоказ или упатство што води кон тој мој Човек и негов татко, дали немаше да уследи нов порој прашања?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Да запреш. Колата речиси удри со браникот на една шипка со патоказ „Дихово” („х”-то беше излупено од тенекијата со удар од камен).
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Од реалните, секој од нас има по најмалку три: Патоказите, кои ако не ги следите можат да водат во погрешна насока. Здодевноста. И ние самите.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
