перче (ср.)
Неразбирливо беше зошто со два прста го врти перчето на својата безбојна и ретка коса под која се гледаше светкаво теме.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Ана и маштеа ѝ, реков. Пенчо порасна; се исправи и го турна белото перче коса под сивиот каскет.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Го помилува детето по острите перчиња на русата коса и излезе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ секоја пукнатина на старата воденица се пробиваат перчиња на темницата. Само што квадратот на прозорецот станува посветол.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Единствено и тој што не се чешла, туку гордо ги расфрлува кадравите перчиња по челото и по тилот и ги сокрива под нив и ушите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од прозорците нарипаа пет снажни момчиња во мариовска облека – селани-гологлави, со долги перчиња заплетени на темето, во бели кошули и гаќи, со опинци, вооружени секој со по еден пиштол во левата и јатаган во десната рака.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Потпирајќи се на една голема ластегарка и со завој на главата, под кој му стрчеа перчиња руси коси, тој застана пред војводата Питу Гули и, гледајќи го право в очи, го замоли да го прими во четата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Едно перче нејзина коса ми го скокотнува увото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И во раката ми останува едно перче коса.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си ја гледаме косата како ни паѓа во отсечени перчиња по рамената, по колената, под нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Едно перче коса му паднало на челото ко пискул.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И од тој друг пуштал перчиња магла или темница пак друг Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ми се стори дека перчињата коса врз неговото чело се од железо низ кое се проткајуват жилички сребро.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како и секогаш, врз едното око му лежела густа коса, перче слично на дел од животински опаш.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Немаше што да се бара повеќе, Јован ја истурка земјата назад во дупката, го избриша челото од потта со подлактицата и го тргна перчето како праз права коса.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Можеби затоа што има нешто во мене што соодветсвува, зашто е тоа ем строга фигура, ем нескротена сосем, упатена со десниот врв кон нешто далечно напред, кон она што е таму на крајот, зад ридјата и зад планините, зад капците и доловите, во правецот во кој беше тргнало да ита и она дете со торбето на грбот, со русото перче и црвените обравчиња.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Како метафора во една песна звучеше сосема прифатливо - и стариот писател ме погледна со многу попријатна насмевка од онаа што ја среќавав на страниците на неговите книги, но сепак, перчето тага во очите беше нагласено.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не знаеше Петре за одењето на жена му кај попот Никола и за прокудата што таа му ја токмеше, ама стравот од такво нешто никогаш сосем не исчезна: цело време тој само го туркаше надолу, му го пикаше перчето под вода, ама тој сепак одново земаше воздух и живуркаше небаре секаква ава му одговара.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
А утринава, покрај водоскокот, покрај перчето вода бликнато угоре (илјадници водени прсти кренати за молитва! или илуминација на бушавата радост!?) ти, Старче, ѝ беше двојник на осаменоста!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Со посебно внимание Поетот се однесува кон разретчената коса и кон брадичето, кое, за жал, од неодамна и не е компактно црно, туку на повеќе места оснежено, а помеѓу врвот на брадата и долната усна постои и едно бело перче што потсетува на дамка од млеко, или траг од шампита.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
