песнарка (ж.)
И потем ја извлеков од џебот неговата песнарка; беше малку пожолтена, но цела; на неа, со крупни букви пишуваше: „Енигма“.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
За таа цел ти праќаме песнарка во која има и многу песни од репертоарот на славната Црвена армија“.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
