пипало (ср.)
Одеднаш чудовиштето крена две пипалки, ги спружи накај нив и ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И замрда од сите страни со пипалките.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Чудовиштето крена две пипалки, ги спружи накај нив и ... – Кои сте вие?... – згрме глас.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ќе успее ли неговото благородно срце да ја надвие подлоста, која како голем и страшен полип ги обвива и стега со своите безбројни пипала. Или...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Човекот се тресеше со дигната рака кон челото и очекуваше, но секаде, до кај допираа пипалата на слухот, се постилаше недогледна рамница на тишина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се приближуваше полека и еве веќе почна да го опфаќа во своите пипала она кревко, тенкото, исправено срнче, што стоеше на виделината на зората во некакво сиво, свилено просребнување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Лозан Перуника се разбудувал со чувство на доаѓање од свој вилает на кратко спокојство во туѓ атар, од возвишеност во свет на диви мириси и заканувачки гласови околу кои се протега на дива површина многубоен мов со змиолики пипала што се појат со супстанци на сѐ што дише и го одржуваат стравотниот живот врз туѓо уништување.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Жедни се пипалата на таа тревка. Ќе ти ја испијат крвта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Со подеднаква леснотија ги фаќаат предметите со долги пипала како што би ги фаќале со раце.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Затоа главата со пипала стануваше сина, зелена или црвена.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Едно по едно, полипските пипала се смирија. Во нив сега немаше живот.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Пишпирик и Барбут- бег, големоглавото чудовиште од пластика или гума , бесно замавнуваше со долгите пипала.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
7.7 Ме галат правливите пипала на ноќта Додека пред прагот клечат гости Дојдени од различни времиња.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
