поклопи (св.)
СТОЈАНКА: (Сентиментална е и силно заљубена, како и Томче, но, чувстаувајќи се навредена и загрозена, западнала во моментна настројба на огорченост, зајадливост и жестокост, во држење кое се поклопува со некакво инстинктивно женско тактизирање и уценување, иако по природа е непосредна, искрена и кротка девојка.) Добро утро...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Печурките ми личеа на мали луѓе со шапки, дебелата жена на даночниот инспектор, до нас поклопена со широка шапка од жолта слама, - на голема печурка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Господи и мајко негова, тој сега ќе ме поклопи со спуштените раменици! Молчев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Поп Петко си го поклопи цело Витолишча и кај него ништо не се измени. „Оче наш“, „Свјати боже“, „Господи, помилуј“, останаа истите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако венчаваа тие за половина лира, тој земзше бела меџудија, ако свртат тие на српски пари — десет динари, тој венчаваше за пет итн. се додека тие изумреа без наследници, та си го поклопи целото село од двесте куќи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Синот од срам сакал да се направи дека не пуши, но стариот вака го поклопил: - Запали кога веќе си почнал да ја смрдиш таа смрдеа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во појасот тој стави пиштоли, на колкот јатаган и на главата кожениот калпак на деда Гера, којшто го поклопи до под носот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Виде ли? рече - Тоа глувченце... Не чув потаму. Неговите матни зборови ги поклопија сурлите и тапанот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Планината беше поклопена со голема кошница. Луто брчеше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Стои меѓу восочните луѓе од репродукцијата на Рембрант, поклопен е со црн шешир и завиткан со црна пелерина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Лежеше во познатата соба на другата Марија, крвав, во стапица, поклопен со сенка на гавран.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Човекот ја задена секирата за појас. Се наведна над легнатиот и му го поклопи челото со тешката дланка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Изгризената козирка од стариот, безбоен каскет, кој секогаш му стоеше искривен на главата и му го поклопуваше увото, ја дополнуваше неговата жалослива, дури по малку и смешна фигура.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Еднаш еден од работниците, познат во тајфата како шегаџија, пискливо се насмеа, кога Веле го искачуваше скелето целиот испотен, изморен, со отворена уста, свиткан и поклопен од широките штици, што му беа на грбот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Облаците го поклопија градот, беа сива корица на една книга со многу испреплеткани тајни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тогаш клепките на убиениот сами од себе паднаа како театарска завеса поклопувајќи го неговиот зелен лик.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Старецот бор беше исцеден до последна капка смола кога му ја поклопи дланката.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одеднаш, осата долета право пред неговите нозе, а збунетиот Фигаро – пап! – ја поклопи со муцунката.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Кога мракот со сета своја моќ ја поклопи долината, не успевајќи докрај да ја зацрни снежната белина, некаде од северната страна, откај Чукарот, се извиши зловештиот, стравотен виеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
