покрив (м.)
Јас секогаш ќе го почитувам покривот каде Кузман го родила Неда и каде што таа поднесува голема тага.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Преку сцената пат за Водно, покрај патот густо дрвје, од далеку се гледаат темноцрвени покриви од градските куќи и врвови од дрвјата, над кои се извишува скопското кале.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
По земјата имаше послана куп свежа слама, на испреплетените гранки горе на покривот стоеше закачена лејка за вода, останата бездруго уште од полјакот и ништо повеќе.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Од покривот на нашата куќа, на кој се префрлував од балконот, можев да ја видам целата улица, а кога ќе легнев на него останував скриен и за ѓаволот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По покривот на нашиот форд тапо и еднолично удираа капките.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Првите капки на мајскиот, оловно тежок дожд затропаа по покривот на ламаринената фордова каросерија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Откако се наиграа и нашетаа низ село, сите улички ги протрчаа со коњите, сите кучиња ги нападија надвор од селото, ги направија коњите бела пења, изгазија ергенчињата по некое девојче, турнаа по некоја стара баба и ќерамида од покривите; на еден знак се прибраа секој во својата „база".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На нив ги немаше тврдите покриви со офицерски знаци.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ тие очи се наѕираа дните од неговото детство: црвени покриви и штркови празнично исправени на оџаците, бели меки облаци, разигран ред јасики и месечина удавена во непокриен бунар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесено над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Куќните покриви се белузлави, ниско паднати по земјата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ни една несреќна ноќ не се симна по покривите без тебе.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Светлоста на денот отпатува зад ридовите. Под тежината на првиот мрак, покривите се сплескаа, станаа рамни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Синоќа земјата беше црна, покривите на куќите црни а дрвјата голи. Немаше снег.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Потоа се шмугна во соседниот двор и го фрли парчето врз покривот од ниската шупа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Застана крај отворениот прозорец и се загледа со влажен и набожен поглед во ноќта: куќните покриви беа подвиткани `рбети на џиновски мачки, скаменети во своето вечно демнење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа ја нарушуваше и расцепуваше тешката монотонија напластена над сивите покриви и уште оддалеку ги мамеше погледите на минувачите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Под нив, до кај што допираше погледот, покривите на намалените куќи потсетуваа на искрпена черга низ чии дупки се цеди тешка влага.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дури и кога се ставаа покривите на куќите и се вееја новите алови шамии, чорапи и ризи, и со викање, да чуе цел град, им се пожелуваше среќа на дарителите и обилно се пиеше бела гроздова ракија, дури и тогаш Аргир не разведруваше чело и не се насмевнуваше, да отпушти благ збор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нашето село е сенасе осум куќи. Нашата е виранија таква, со сламарниица е покривот, ѕидовите се со плетвар и кал.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
