потече (св.)
Од нас, пак, потече жешко крвта пролеана бедно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И реки ќе потечат и бреме ќе одвлечат на вековита смрт!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најнеразбирливо беше друго. Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Татнежот потече низ улицата како несопирлив порој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Дојдете вие плеќести црни мажи деца и неба и времиња -по коритото на оваа река да потече и вашата судбина на местото на овој мост извишен над вашето небидие да си прочитате: векувајте со мене!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Крв и плуканици потекоа по Анѓиното лице.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ако го снема меѓу бреговиве ќе потечеме по планињено.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Солзи му потекле од очите и му ги натопиле мустачињата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И потекоа како врела течност, кошмарно и изгубено, мали во својата неотпорност пред ноќните тајни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Директорот сакаше да каже нешто, но само лиги му потекоа низ дебелите образи и подгушници.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се опираше и чекаше. Од подотвореното око не потече солза.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не му требаше долго да почне а кога почна - потекоа прашања и се затркалаа околу него како топки од гума.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во темнината, масата се разлеа и го зафати сиот простор, потече и се згусти во теснината на ходникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога би одврзала, мислеше, само кога би отпуштила, кога би спитомила и би заплиснала да потече...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А тогаш, кога ќе потече водата, да извади неколку кубика штици, што ѝ беа потребни на нивната Задруга.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од носот му потече крв.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
