потчинет (прид.)
Бахтијар остана замајан од неуспехот. Ги испцу своите бимбашии, јузбашии, милазими и други нему потчинети офицери, та место да тргне утредента да ги гони востаниците, тој се зафати со пренесување на ранетите и закопувањето на истепаните двесте души аскер.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Само тој со три илјади души кондиса во Маково, давајќи си ги своите наредби на потчинетите бимбашии, јузбашии, чауши, башчауши и други воени лица.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Во првиот момент се осети потчинет, ограничен во своето самовластие, но веднаш се успокои, и како да му се симна некаков товар од грбот, па му вели на Стојчета: — Шо има ново? Шо ќе правиме сега?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Како секој потчинет и ропски човек, тој беше смртно исплашен за својата бедна иднина.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Интелектуалците денес се, навистина, високостилизирани спикери со „обредни знаци на потчинетост“.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Славењето на колективниот идентитет го компензира војничкиот пораз и срамната потчинетост што тој ја донесе.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Втората услуга на чистото лице е љубовта на потчинетите.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ако речам дека преку женскиот пол искусниот администратор може во секое време да ги дознае сите најтајни движења на потчинетите, веќе тоа ќе биде доволно да се докаже колку е битна оваа административна метода.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Таквиот изглед за потчинетите е мошне пријатен.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Овде се проучуваа случаите на мојот чичко, на мојата тетка, на мојот татко, на мојот дедо, на целиот обесправен, потчинет и понижен род.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Можеби Големиот Брат едноставно се ослободил од еден премногу популарен потчинет чиновник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Не би можел да биде толку остар, пресметлив, немилосрден со потчинетите.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Сарафовиот комитет им давал повод на многумина што биле убедени во потчинетоста на Врховниот комитет кон дворецот и бугарската влада да тврдат дека зад Сарафов и неговите пријатели стојат бугарските штикови и дека револуцијата што се подготвува во Македонија е управувана божем од Софија и ќе започне со знак даден од кнезот Фердинанд и неговата влада.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Тие биле „сејачи на шовинизмот на ропската потчинетост, каде што младото поколение се труе и расцепува на бесно - непријателски шовинистички лагери... каде што се сее уважение кон оние котила на развратот, бескарактерноста и заблудата - Орта-ќои (Егзархијата - б.м.) и Фенер (Патријаршијата - б.м.)“; каде што се вдахнувало почит кон историските и филолошките „права“ на Бугарите, Грците, Србите и Романците; каде што се спроведувала љубов кон владата што не задушува и синовска преданост кон султанот „нашиот цар-татко“
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Мислам на она здраво сомнение што ќе ни помогне во нашето настојување да не се престориме нејзин потчинет слуга!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Мислам дека самиот приод кон храната, однесувањето кон секој нов касај; насмевката, сериозноста или загриженоста на поединецот кој внимава на секој свој но и на туѓите гестови, сите тие поединости преставуваа посебни приказни потчинети токму на тој одамна совладан механизам.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
А мудра помиреност не е исто
што и понизна потчинетост.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тој знае дека и силните во сѐ им се рамни на потчинетите.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Впрочем, и не беше неоправдано
на потчинетите да им се обраќаме
со јазик што не го разбираат
јазик без ’рскавица
без срце, без папок
при секакви прилики
што ја земавме истата нула
истиот обрач
го растегавме како сува кора на стварноста
и додека пукаше, секогаш рапаво
се грозевме и едните и другите:
народот, од што беше чувствителен
ние, од што нè обземаше страв и
претерана волја да биде по наше.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
