поштар (м.)
Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А знае, со таа секира го убив во одбрана провокаторот што дојде да постави кришум во струјомерот без обележани киловат-часови динамит, темпирана бомба, што ли. И божем онемува, тој - лажниот поштар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Поштарот ја подистега шинелата, подобро ја мести капата, спремно чека.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Добар ден, поздравува поштарот. Старецот гледа зачудено, недоверливо.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Срипа и поштарот. - Лакоми, од тава ќе ти ја украдат рибата!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го донесе една страчка, која беше, долгогодишен поштар во овој крај и разнесуваше пошта и вести.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
На негово име поштарот донесе едно пакетче.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Бевме скоро заборавиле на овој човек кога еден ден пристигна поштар и донесе неколку списанија на наши и туѓи јазици.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Разните стилови служеле и за тоа, да можат поштарите полесно да ги распознаваат куќите кога ја разнесуваат поштата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ќе прекинам некој доаѓа. Поштар, не оној што го знам туку нов и непознат, поинаков од вчерашниот, со пајажина на модроцврени капилари пред очите со набабрен десен колк со мирис на кожено палто штотуку симнато од рамениците.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И божем онемува, тој лажниот поштар.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тие доаѓаа наваму и паѓаа во мојата градина како Швабите под Сталинград. Поштарот со телеграмата, пријателите од градот, новинарите. Не можам да се сетам на сите.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Поштарот ја симна капата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ова „дело” секако била прва употреба на еден реален предмет на платно: една кондура вметната во паното го покажува својот ѓон на гледачот, продолжува со насликана нога која се губи на хоризонтот и завршува со еден мал поштар гледан од грб, како трча по воз.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Токму се беше разочарала од сознанието дека се прекинати сите врски со нејзиниот сопруг, со Хелвиг, по подолго време влезе поштар во дворот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Уште не го беше преболела тој страшно болен факт, кога истиот тој необичен поштар, нејзе непознат, едно утро повторно дојде кај нив. Со ново известување.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Колку изминуваа деновите, за Марија, доаѓањето на поштарот со писмо стануваше нешто решавачко. Судбоносно.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
