презрив (прид.)
И покривајќи го заспаниот дедо со својот кожув, дува презриво низ нос.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но додека го јадеш црниот, не ставај го на трпезата безволно, презриво: тоа го убива апетитот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја завлече главата во биковскиот врат и стана презрив и тврд, се стемни чиниш цел живот да се хранел со гавранови срца. „Во зло време се задеваш со мене.“ И гласот му беше темен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Докторот Петриќ го изгледа презриво дајреџијата, кога овој извади да плати и силно го удри по раката со зборовите: - Ајде бре, копук...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само го погледна Глигора, кој презриво го туткаше челото. И Глигор насетуваше.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Презриво се свртува со лице кон ѕидот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И во тесната прозоречка рамка се згустуваат зли, презриво горди, полни со бездушна иронија очи: „Ха, тоа си ти, херој!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го запре кошот пред нив и со еден сожалителен и презрив поглед ги измери сите војводи, па громко ги поздрави.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
По презривите погледи на шаховската толпа, се тетеравам, на работ од бездната, се наведнувам, паѓам, дрвена фигура, испадната од играта.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Презриво ми ја подаде фигуринката – беше само обично книжно топче, премачкано со жолто.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Им мавтавме со веѓите охрабрувачки, додека мајките нѐ гледаа презриво и ги вардеа гласно и загрижено, оддалечувајќи ги од нашата неприличност.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Меѓу сите вреди да се истакне она што е можеби најдалеку од позитивните конотации на стрпливост, имено „допушта“, што субјектот на толеранција веќе не го означува како релативно немоќен, туку ја истакнува неговата премоќ и презривата или рамнодушна возвишеност на господарот. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 82
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Со нешто што наликуваше на едно единствено движење, таа ја тргна облеката од себе и ја отфрли презриво настрана.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но тој презрив поглед во очите на овој студен деловен човек, се оцртуваше сѐ поотсечно и понеповратно.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Зад последниот зафатен шалтер, број 18, отспротива од нервозната седумка, згодна блондика со расеано презрив израз на лицето им ги поттурнува билетите на испотените патници, иако меѓу нив да има железна а не стаклена преграда.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
„Зборот е да се кажува, Савле!“ му рече оној пат во Ерусалим, намерно и презриво изговарајќи го неговото непросветлено име.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
