пресуда (ж.)
Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само ќе седнеше некаде од страна и го посматраше толку внимателно како да го испитува за да му изрече пресуда.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пресудите на кадиите беа извршни, па и за смрт да се однесуваа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Како да се успокои! Извршувањето на пресудата ќе дојде така обично како што доаѓаат денот и ноќта.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се разбира дека и двајцата се жалија на пресудата, та останаа да чекаат резултат од жалбите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пресудата треба да ја извлечат на среќа - зарот се фрла за и совеста фрлена да биде...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
— Дваесет и пет на Милка по голо месо! — му нареди Толе на Брниклијата кого го одреди да ги извршува неговите пресуди.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Де ако смее некој од полчивци нека а погази ваа моа пресуда!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кој ќе ѝ даде капка вода, беше рекле лекарот и командирот, тој си ја потпишал смртната пресуда.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Им се сторило дека немо се простува од нив, меѓутоа се оддалечувал со тешки и паднати раменици, со напор на измачен осуденик што сепак во определен час според непроменлива пресуда ќе стаса на губилиште со бесилка или со куки за бесење, за патување кон вечниот мрак.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Веднаш, мислиш ја знаеле пресудата уште пред настанот, се одвоил еден сув и висок, целосно ист и исто облечен како и другите негови врсници.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
XIV Козар маало беше во грч очекувајќи ја смртната пресуда на козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сите, и мали и големи, знаевме за последните вести од радиото, за заканите на Сталин и за нападите против козите, сите ја очекувавме последната пресуда, крајот на времето на козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А под „патот Јура-Париз” не се подразбираат два града во Франција; туку се мисли на јуре, или поротник (т.е оној кој донесува пресуда), и Парис, грчки антички јунак, како и јунак од една поема од Жариевата новела: Личен Парис, уништувач на мирот, Судија на Божиците, а пак љубовник на жени.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Низ серија цртежи ги исмејува скороевците и новите богаташи. 1917 го упатуваат на нервна клиника бидејќи на воениот суд му се заканува смртна пресуда.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ја донесе пресудата. Таа вечер.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Вистината од напишаното во пресудата, во мигот ја отфрли...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Можеби требаше да му се закани на судијата дека ќе го убие, ако донесе пресуда со која ќе ѝ го одземат синот...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Имаше моменти кога фактот дека неминовно ги чека смрт изгледаше исто толку опиплив, колку што беше и креветот на кој лежеа и тогаш ќе се стиснеа еден до друг со очајничка сензуалност, како што осуден грешник го граба своето последно парче задоволство кога часовникот покажува пет минути до извршувањето на пресудата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
