признава (несв.)
Значи, Турците во нивната држава не признаваа народности.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во последново има голема разлика од источното наречје, но, покрај неговата оригиналност, се признава во него српско влијание.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарија е не помалку великодушна по македонското прашање кон Србија: Бугарија признава Срби на с.з. од Шар Планина; сета друга Македонија е бугарска, според Бугарите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
КУМОТ: Песна ја признавам онаа што кога ќе ја чуеш, дури и срцето ако ти е заспано да ти се пробуди. Ете тоа е песна!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
РИСТАЌИ: Тоа ме радува што признаваш.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сѐ имаат во предвид Германците кои Турците ги викаа Аламани аландарка — скитница, маалуша, покуќеша што шета по куќи алипен — сакат од нога или рака, око итн. ампа — несреќа алтица — парче од ткаенина — крпара амак — будала амле — грижа аргач — ограда за овци во нива ариза — поклон армасување — годеж, посвршување девојка вдовица аро — страшило артирисува — заштедува асло — зелена нива напролет без клас во која пасат јагнињата астретен — оскуден ата — несреќа бабуа — грижи од бабата за новороденото дете басам — не признавам, одречувам тоа ти што го тврдиш баснар — човек што баи, врача бастра — болест по растенијата беане — ивтирија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Зашто тоа значеше извинување, признавање дека грешеле.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога признавам со скаменета рамнодушност дека не можам без една од двете Марии?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селим-бег од Коњари продолжи да раскажува: – Ене онаму, откај што огрева сонцето – и покажа со рака преку високите Селечки Планини – таму зад оние високи ридишта, велат имало земја каде што наша нога не стапнала и имало луѓе – ѓаури што не признавале ни цара ни везира.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Вашето село борчи на царот сто илјади аспри, за сто години што не сте платиле, како и сами што признавате.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Вие се фалите како вас Турчин не ве бил досега, како не признавате ни цара ни везира, како не плаќате никому ништо.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Му признаваат дека не умеат да пливаат; тој воздивнува, мислев дека...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не отстапуваше и не признаваше никакви тешкотии.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Признај го моето, зашто друг излез и решение нема“ - говореа нивните погледи. А тоа и двајцата не го признаваа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа беше еден негов лов, сите во неговото село му признаваа дека тоа е најмногу негов лов, во кој секогаш се впушташе, а сега неочекувано му стоеше тука, во таа длабока трага пред него, и го мамеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Секој од нив само за себе како да ја пребаруваше таа сребреста чистина, не признавајќи никого друг, ничие туѓо пребарување, а набргу тој ги слушаше и нивните стапки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Признавам, рачето понекојпат сѐ уште трепери, особено кога имаме нова домашна задача.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Беше една дебела матица живот, натопена со највистинската густа и леплива тага, што не се признава.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Е, немаме – признава Зоки. – Но повеќе ништо не можеш да се пофалиш.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
