признае (св.)
За некои тоа прашање е многу лесно: нека се признаат неколку официјални јазици, т.е. и турски, и бугарски, и српски, и грчки, и влашки и албански, според населението на областа.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ете зошто ние, меѓу другото, се признавме за Бугари, т.е. тврдоглавци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бугарите дури излегоа потолерантни: земјата зад Шар ја признаа за „Стара Србија”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Јеси бугараш. И са они Вемеровци имаш везу. Ајде признај: јеси или ниси ? ..
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Го ценев и затоа што призна дека сме посилни од него, им се радував на прикаските што ни ги расправаше за непознатиот скопски Рокамболо, одмаздникот Киро Атевиќ, за кој не знаев постои ли навистина или е измислен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Играш ли фудбал? - Играм, признав; не знаев што е поарно да одговорам: да или не.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Илјада и една ноќ, Робинзон Крусо, Гуливеровото патување, Кожната Чорапа, Винету, Кралчето и просјакот, Сината птица... - Ги имаш тие книги? Не, искрено призав.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А колку до ставата, Бојана не можеше ни да ѝ признае нејзе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но и не призна дека е победен.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Уште повеќе нему: дедо Геро му вети дека ќе го смири со децата и тоа така тие да признаат оти претерале што го гибале толку многу.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Нему, да признаеме, не му беше лесно: за него сега немаше ни селски празници, ни излегувања на сретсело како некогаш; мораше да седи дома плашејќи се од заслужената одмазада од луѓето кои, ако не друго, сигурно безмилосно ќе го мајтапеа онака како што умеат само селани.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не. ќе им речам дека немам коњ, ако разберат, ќе простат, мислеше и се изненади кога на прашањето, како ќе помогне, призна: - Имам коњ.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Бараа да признаам предавство плус непријателство плус намера да им ја минирам власта. Се смеев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И знаев, нема такви ампули, таков шприц чија игла би го пробила мускулот и би те предизвикал да признаеш.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Богословот ја дигна главата, се насмеа: „Лажев. Не ми е роденден“, Му призна невесело.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Можев да ти читам опело.“ „Можеше“, призна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сознавајќи ја својата вина и немајќи сили да го признае тоа, во него се раѓаше протест. Протест против Неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Безизлезност, мислеше. Ќе појдам и ќе му признаам сѐ.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Овој миг тоа најарно ѝ го кажа. Ѝ помогна да го стори она, што не еднаш го чувствуваше, но кое не сакаше никогаш до сега да си го признае...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
