ражен (м.)
И носеше турли турли халати на мучение: сабли, стрели, маздраци, брадви, коси, српови, ражни, пили, секири, тесли, брадви и вадици и другии сечива што ги никој не знае.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Дружината вешто ги одра, а потем ги стави на ражен бравите гојни.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ги надена Бојан тие клиси на раженот, стави од другата страна на жарта едно суво дрво, и на него го потпре раженот со сланината.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Леле! Само оној што бил в планина, само оној што бил гладен и уморен, само оној што печел сланина на ражен, знае што сладост е тоа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И него Турци го фатиле, со тешки синџири го оковале, за бука го врзале и додека тие на пет-шест чекори од него вртеле овен на ражен, тој умирал во најтешки маки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нив ги држат грчки гастрономи кои на парижани и на гостите им сервираат грчки ражени, ќофтиња, шиш-ќебап, а сето тоа се приготвува пред очите на минувачите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Додека нашите градови и гратчиња мирисаат на скара, во Келн е специјалитет кокошка печена на електричен ражен, која се продава на секое ќоше, во секое кафеанче, заедно со пиво и со други сувомеснати специјалитети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
— На два коња ќе те черечиме, ми велат мене, ко јаре на ражен ќе те вртиме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
XVI Ручокот на Комисијата беше приреден на островцето обградено од бистрата изворска вода под жалните врби што своите гранки како зелени чипки ги спуштаа до земја; водата околу нив се прелеваше во зелени и светли тонови, по неа лебедите оставаа меки трагови доаѓајќи сосем блиску до огништето каде што се печеше прасето; калуѓерите се сменуваа вртејќи го раженот и плакнејќи ги лицата со студената вода; миризбата од вцрвенетото прасе што капеше на жарта, се ширеше наоколу дразнејќи им го желудникот на полковниците, игуменот, отец Иларион и отец Серафим кои седеа крај масата и пиеја; отец Серафим пак им наточи од најубавото вино, и додека чекаа да се испече прасето, им раскажуваше дека во турско време имало многу лозја во манастирот, а и во селата, зашто луѓето, за да се ослободат од големите даноци што власта им ги наметнувала за житните насади, тие нивјето ги засадувале само со лозја, зашто Турците не земале данок за лозјата, не собирале грозје, зашто не пиеле вино.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
А тогаш — пукнатина сред небото... Високонапонски столб. Како шатка на ражен! Силно искрење.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Прво во весникот излезе голема статија во која Лари го печеа на ражен, а веќе следната недела тој го купи весникот и на насловната страница одеше едно големо извинување до Лари.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Се шетам јас така по Осоговските планини кога гледам архитекти што вртат прасиња на ражен... И така натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Си имаме свој готвач, тукашен селанец, обучен во војска, кој вари грав во казан а на празник врти јагне на ражен.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На десетици ражни се печеа јагниња и орото и песната секнуваа дури по заодот на сонцето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Внимателно се обиде да ја размрда ногата надевајќи се дека нешто му е изместено, но сепак, при секое подмрднување, болката никнуваше длабоко во ципата и како врел ражен се пробиваше до над коленото.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Потоа ме префрлаа од рака на рака Маџи, студент по архитектура, трговците со привремен престој Жури и Цембла (со нив често имав и групка, сакаа ражен, им го правев ќефот, ме превртуваа сменувајќи си ги повремено местата за да ме гледаат еднаш во очите, еднаш во газот; зборот ражен лесно го изговараа, но им беше ужасно смешен), ме имаше и фудбалерот Хами, потоа Жизи, Сали и други.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Па, додека се печеа и сами се вртеа како на ражен, и јас се оптегнував како што умеам.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Зрното што го виде, мисли го како да е јагне набиено на ражен и го вртиш над жарта, а тоа полека зацрвенува, мириса, ете, до таму, до оние карпи.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
