разголен (прид.)
Но големата жена, со машки разголени раце, го стаса пред тој да се префрли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Да легнеш врз да ти легне овој сач на брег да легнеш да оздраве оваа лутина до разголени меса и очи дождови престорени.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Беше уморна од лоши соништа и со разголени стаклени очи под кусите клепки додека сето лице покриено со видлива пајажина на влакненца и беше неприродно набелено.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Забележливо витка. Грациозна. Чекори полека. Достоинствено. Фризурата крената; косата собрана на темето. Разголен врат.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Трепереше и не можеше да се закопча, да ги сокрие од среброто на месечината на разголените гради. Осумнаесет! Како Јосиф и Марија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Под него стрчат спили како разголени челусти, а под нив се удира и пени морската вода.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Разголените жилести раце се протегнуваат, нервно се закопуваат прстите, оставајќи рабести гребеници по земјата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Му се обраќаа довикувајќи го - црвената треска што трепереше во водата, - разголените гради на нашите жени, - молњите скриени во молитвениците на монасите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Старец го крши надве лебот Во лебот жени со српови во рацете И огнот на летото што светка на нивните разголени гради.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Колку убавини, толку таги има Што не сум ги начнал и не сум ги сетил, Толку предели што не сум ги посетил, Што не сум ги насетил и преселил Во окото, во душата, оскорушата На есен, тополата разголена, разболена Од лисјето пред паѓање, пламенот на згаснување Толку убавини, а празнина во душата.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Како да оживувале старо заборавено оро на пагани што се игра по такт на крици и извици, се доближувале со челата додека се спуштале на коленици, и едниот и другиот со разголени заби и со блесок на модри белки под стиснатите веѓи.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Самракот однадвор е сѐ уште посветол од темницата во собата и можам да го видам нејзиното лице, прилепено на прозорското стакло, и разголениот врат, во бледиот, умирачки здив на денот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Во еден момент за време на предавањето, кога погледот на предавачот застана на девојката со израз на препознавање, таа ја отвори бундата под која беше гола разголена. 19.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Политиката на цензурата во оваа замја отсекогаш ме фрлала во несвест - мислам, во секое време можеше да отидеш на 42. улица и да видиш кур и пичка и цицки и газ колку ти душа сака, а тогаш одеднаш, некој популарен филм беше, заради неколку разголени сцени, етикетиран како неморален.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Двете погалени Двете запалени И не знаеш: Дали жената Водата ја пали Или водата Жената ја гаси. Двете разголени Двете изгорени.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
За момент помисли дека ја гледа разголена во својата соба недалеку 98 okno.mk оттука.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Сѐ беше добро, немаше болка и последниот детаљ од неговиот живот беше разголен, разбран, простен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Родна откако ги потсмирува струите што ѝ шетаа по телото, се подисправа, си ги гледа разголените нозе, внимателно си ги покрива со веленцето, а го поднаместува веленцето и врз својот Петар од другата нејзина страна кој се однесува како да е мртов, ни се слуша неговото дишење ни се гледа, а не се гледа ни мислата што му седи во главата која неговите физички заспани очи широко ги има отворено и со нив како да гледа и преку коската на черепот и преку дебелото веленце што го покрива сосема.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
