ракоплескање (ср.)
Програмата започна. Смеа. Ракоплескање.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јас знаев многу добро: писмата, ракоплескањата, букетите, убавите зборови - сето тоа е за уметникот најголема радост, крила со кои тој лета...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Завесата се креваше и спушташе. Во салата невидени ракоплескања. Делириум...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Силен шум на ракоплескање го враќа во стварноста.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа беа и оние неколку собири, што ги држеа тие повеќе стотини луѓе неколку пати во тоа време, каде што по еден од нив зборуваше, а другите одобруваа со викови и со ракоплескања.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ракоплескањето шуми како пролетен дожд врз ламарина по салата и од сите страни се чуствуваат извици: Браво! Ние се гордееме со тебе!
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Самоуверениот и згоден менаџер на проектот го заврши своето излагање, спомнувајќи ги глобалното село и неизбежниот процес на демократизација, следеше вообичаеното ракоплескање, потоа се појавија келнерите со послужавниците и слично.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Боге пласна со опачината по водата, божем во ракоплескање, но веднаш ги смири веслата на знак од Фоте да запре.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А токму тој повик беше проследен најпрвин со потсмев а потоа со ракоплескање! Господе, господе, дали е можно тоа?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Пред тоа малаксал демнејќи колку валцери може да издржи мочниот меур на Сигмунд Фројд пред да си ја дувне од Виена без да се збогува со своите сестри и без точно да се утврди требен ли е толкав масраф за едно обично ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
