свенат (прид.)
КЕВА: (Предвреме остарена и свената од тешки напори се да му угоди на својот маж со маченичка ревност која оди, до ропска покорност, сметајќи дека тоа е нејзина должност и нејзина судба. Облечена е сета во сив тон.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Инаку ти би видел дека твоите сонувани џиновски стебла се истргнати од корен додека во нивните стеблаци невратно гаснат очи на црвени верверици; инаку ти би видел дека белите гриви на ветровите висат како свенати класја.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој сѐ уште не крева глава. Седи на клупата под врбите. Свенат. Замислен...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јаким се отпушти на бетонскиот столб, омаломоштен и свенат, како исушено дрво, што ја изгубило и последната жилка, што го сврзувала со земјата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Малку време откако го најде својот коњ-хранител неподвижен, со свенати синолички во очите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Мермерната плоча беше подзатскриена со свежа земја и веќе свенати цвеќиња.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Врбовите гранки со прашливи и свенати лисје нè удираа по лицата.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Теоретско-практичниот ангажман мора да се растовари од оној преземен мандат - историското легитимирање на критиката - кој ги влече своите корени од свенатата традиција на просветителството.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Разврат на такво место, разврат на последните надежи, разврат на свенатите и гнили трупови и - дури не штедејќи ги ниту последните мигови на сознанието!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Прекрасниот цвет на лицето на Нова Година од ден на ден стануваше сѐ поневесел, свенат.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Пладневните часови ги отседуваше со свенато лице, со шишето при рака, слушајќи го телекранот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Сите новонасадени дрвца се фатиле: гранките се свенати а пупките набабрени.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Лежеше над постелата спокојна, речиси бестелесна, чита, воздушеста, лесна, свената, во воздухот поткрената.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Вие почитувана Лејбовиц, во миризбите, етеричните и маслинови масла, кои ми ги испративте во шишенца, и потоа свенатите цутови на лавандата и други провансалски цвеќиња, ми испративте и неколку слики, со пригодни цртежи на полињата прекриени со разбранетите цветови како подвижен тепих.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Останаа само спомените, како со скриената миризба на свенатото цвеќе.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
