светка (несв.)
Место тоа сега се’, и работата на бригадирците, и каналот, и она блато што светкаше на сонцето како мало езеро сред непрегледната зеленина на полето му се виде неинтересно, бесмислено и глупаво.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се изви по прашниот пат надолу нејзината колона, песна се огласи по полето и долго низ зелените перки на пченките светкаа белите шамии на бригадирките, а високо на синото небо се оцртуваа лопати и копачи. Малиот водоносец остана сам на празната полјанка пред логорот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
На градите му светкаше ударничка значка.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Застана пред мене со стиснати тупаници како да ќе ме нападне, со мака задржувајќи го солзите што му се нафатија по клепките. Ја стискаше со заби долната усна, очите му светкаа, беа однатре запалени.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во полупразната чаша, во која светка верверичкото вино, бубачката плива и безуспешно се обидува да се искачи по проѕирното стакло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Ами, поседете си бегу, оти толку рано ќе си ојте? — запна и Бојана да го задржува, ама Колобан и чкрапна со окото и таа ја зеде празната чаша на послужавникот и му ја подаде белата рака на бегот, на која светкаше на ламбата бела, сребрена гривна со три жолти черечиња подресена.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Децата го видоа и тоа дека на рацете има неколку прстени сѐ од сребро и злато, а еден меѓу нив беше најголем, со камен што светка како искри да фрла.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш со непозната болка разбира дека неговиот скалпел светкал над женското тело. таа-гола, студена, акако секогаш само со ноздрите насмеана!
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гавраните ги зобаат ѕвездите. Затоа очите им светкаат однатре.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Од нив светка, се прелива, дури и црната прав што постојано врне од белата грива на возовите...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отиде и ја донесе прачката. После дуваше во врелите дланки а во очите на неговата наведната глава светкаше бел порцелан.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Жената молчи и во длабините на очите дупки светкаа во празнината на своето тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А во средината, спуштена вертикално како заплиснат студен челичен болскот стоеше подмачканата плоча на пилата, целата исукана, како сабја од ножница, додека нејзините правилно распоредени запци, секој со по иглен врв на острицата, светкаа со по една ненаситна срчена светлинка, собирајќи ја во себе и усвитувајќи ја скржавата виделина на денот во своите илјадници одблесоци, за кои се чинеше дека ќе те испечат уште со самото тоа што ќе се обидеш да ги допреш.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Меѓу нив имаше две стотини метра нагорничав простор, по кого снегот светкаше замрзнат како стакло.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На градите има срмен елек со гајтани, на половината опашал црвен појас, во кој закачен светка револверот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На колената им светкаат пушките.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На појасот му светкала како змија остра сабја.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Лежевме ден и ноќ, ноќи и дни, а горе во времето светкаше крст и ние невини влегувавме во историјата и таму земјата каде што престануваше – ние продолжувавме сами.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
На кулата светкаше слаба светлост од едно прозорче.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)