светло (прил.)
По светлото небо пловеше месечината, наѕираше во колибата со своето насмеано лице и како да им се потсмеваше на двајцата заспани другари.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мече за сето време стоеше настрана, гледајќи го со затаен здив сето ова, одошто на душата му стануваше светло и радосно.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
За чудо кога стасаа до дното, наеднаш стана светло и двајцата бегалци зинаа од чудо: на неколку чекори од нив, сред мрежа од трева и други подводни растенија, стоеше едно големо чудовиште.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Преминот е тихо, светло насмевнување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Не го запали светлото, легна несоблечен. Слаб, ислужен коњ, мислеше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Требаше да стане, да појде до вратата и да ја запали сијалицата. Кога е светло не е толку страшно.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сѐ е таму наредено така што во душата ти станува светло, мирно и чисто.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во сопчето е светло. Дали од разгорениот оган или од сонцето?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се мислел, се мислел, мудрецот и рекол: „Душата, господаре: таа патува од раѓањето до смртта со човекот. Таа е светлото човеково...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Таа беше облечена во светло син фустан, а косата како позлатена ѝ светкаше на сонцето.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ти сонуваш, дете и кога си будно, пред твоите очи сѐ е светло, чудно.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Од затворот, одвреме-навреме, доаѓа слабо, но храбро пеење на ранетиот партизан. Пеењето е сѐ погласно, светлото сѐ поголемо.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Пак се фаќа за главата. Станува. Го пали светлото.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
...раката подигната во мигот да го заштити лицето од ненадејниот блесок и додека сечивото на светлината се забива во неа низ сенката низ слабоста на погледот препознавам како утрото истечува од случајно превртената шоља за чај лизгајќи се по жолтеникавата мирисна патека долж која треперат ларвите на прекршениот бескрај... ...тогаш низ напукнатите ѕидови на воздухот што раката ги распорува на повратокот кон долу твоите заробени очи на презреана девојка безгласни а сепак меланхоничниот звук на флејтата очите твои нејаки оази на осамените ноќи сред сјајниот цут на светлото потиснат шепот на бледите траги по врелите јужни патишта...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Угаси го светлото и запали свеќа – со палтото во рака, се повлекува во бањата. Свеќата ја залепувам за пепелникот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Рацете го допираа вжештеното јаже, светлото платно, нишките на шевовите, зажарени од летното сонце.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Кога секогаш би било светло, не би морале да правиме разлика меѓу светло и темно, според тоа, не би го имале ниту поимот ниту зборот светлост...“
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Кожните фармерки блескаа под светлото. Почна да танцува.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Во кое време го гаснат светлото во вашите станови?“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
