светне (св.)
Неговиот труд и подвиг ги почитуваме и слични пофалби нема кому да упатиме, па иако отпосле светна, сепак надмина сѐ, како и Деница, која иако огрева најпосле, со својата светлина ги облева сите ѕвезди кои имаат сончева светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Во фулскиот народ ја победи безбожната измама и светна со триж вечна светлина.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Со раце на колена, пушката светната ледна таа ја милува благо.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Светна лозјево од неа како од сонце! Ех, младина — убавина!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: Арно да ги истриеш со кадифе, да светнат како зифт!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
И петли в село пеат и зората се зори - над карпа в крв се мие и темнината пие силно светнал ден!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Роб ќе стане, ден ќе светне, младост пуста в крв ќе летне!
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Но откако дојдовте вие, деца – живна малку тој и во очите му светна нешто топло – голема надеж ни ја огреа душата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Немирна мисла му проблесна во бушавата глава: тој се бркна в џеб и во раката веднаш му светна ноже.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Очите му светнаа. Се издолжи и се доближи до прозорецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сега куќа нејзе ѝ светна, гредите, од црни, саѓосани, се претворија во бели, нови, небарем вчера Илко ги наделал.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Mope, ќе си го наконте Ило ако сака да му светне куќата! — вели дедот Петко. — Стоаонка му остави алишча исав.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По раѓањето на Нешка, лицето ѝ се избистри и обеле уште колку што беше бело, очите ѝ светнаа како молња, косите ѝ беа заплетени, прибрани, а растресените цулевци како свила ги покриле ушите!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пријателе, таква нитка светна утринава и во твојот стих.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Јас прв ќе спијам со неа. Не ти, туку јас, постар сум. Јас - ти, јас - ти, гуша за гуша, светнале и ножевите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Тие од војнава не знаат ништо“, светнаа јадрите заби, „Кои тие?“ праша тогаш.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Првата снегулка што неочекувано светна над него, му се стори тешка, неприродно голема и непријатно мазна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но зората светна и во нивното прозорче, а нивниот петел ги надвика сите петли од селото.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вљубено ја гледаа снегулките, ноќта и тој. По образите ѝ се затркалаа, светнаа едри солзи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
