светски (прид.)
И гледах тамо написани сите мои - луди и гнаснии лакрдии и песни грешни светскии, сѐ до една реч, што е лоша.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Сетете се за светскиот победител, за светската слава на Македонија великиот Александар Македонски; сетете се за храбриот цар Самуил, македонскиот великан, за прекрасниот Марко Крале општословенска слава, – дека во нив течела македонска крв; тие од небесните височини бдеат и го благословуваат нашето започнато дело.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
69. Овој став и на некои Македонци остро беше критикуван од Мисирков и во новите околности по Првата светска војна (в.„20 јули” 1.1 Софија, 14.4.1924. 1 и 1, 5 11.5.1924, 3).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се растури со влегувањето на Италија во Првата светска војна (1915) на страната на Антантата (со Англија, Франција и Русија).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Самото спротивставување, борбата и слевањето на овие спротивни тенденции го создава движењето на категориите на „светскиот разум“, го обусловува „немирот“ и „саморазвивањето на апсолутниот дух“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Како го сфатил Хегел „самодвижењето“ на „апсолутниот дух“, саморазвивањето на категориите на „светскиот разум“?
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Хегел никојпат не тврдел дека човечкиот субјективен „светски разум“ го создава движењето на категориите на „објективизираниот апсолутен дух“ во природата или општеството (неговата дијалектичка филозофија го признаваше приматот на надворешниот, „објективизираниот светски разум“ над самоспознатиот, „субјективниот разум“ кај човека), туку верувал дека во неговата филозофија „апсолутниот дух“ се „самоспознал“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Професорите од жолтата гимназија, луѓе сиви и без разбирање за сиот живот околу себе, и жителите на безизлезната улица, ситни во своите страсти за кои најголем настан по некоја светска војна беше апсењето на стариот Адам, не ми беа разбирливи, во нив не го видов она што е спротивно на злото иако многуте не беа зли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И денеска на ќошот од Влашкиот ан на средсело се познаваат натписите: Лудвигштрасе, Вилхелмштрасе итн., останати од Првата светска војна, кога германските окупациони војски ги преименуваа улиците и ги нумерираа куќите за своја сметка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога дојде во гратчето, веднаш по Првата светска војна, никој не ѝ обрна внимание, остана во сенката на својот маж уважениот прота.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затоа и му се лутам на оној мојон: Македонец, роб, туѓ овдека и сегде по светот, запнал светска револуција ќе ми крева.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Избувна и Втората светска војна.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Порано Петко немаше којзнае каква печалба, но откога избувна Втората светска војна, работичката му тргна многу напред. Особено откога дојдоа Италијанците и Германците.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Којзнае кој сиромав го носел во Правта светска војна, а ние ќе вариме во него качамак.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Мегалоновите бродови ги разнесуваа маслинките и зејтинот што се правеше од нив по сите светски пристаништа.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
До вечерта Бојан истрела уште неколку куршуми, целејќи во еден стар, ’рѓосан германски шлем, останат на колибата уште од Првата светска војна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
5. СЕ РАЗДЕНУВА И БЕЗ ПЕТЛИ ДА ПЕАТ - така што живеачката по својот пат си оди иако за од таков пат да ја скршнат неа врескаат кукуриговци на светските моди...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Келнскиот саем на мебел е еден вид смотра на современата светска мода на мебелот и арбитер на врвните модни и функционални креации.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој има своја убавинашто го одделува п своите специфичности од другите градови, можеби, како што Париз се разликува од многу други светски метрополи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Иако светската изложба е замислена како место на кое на секој чекор и во секој експонат треба да се согледа современата човечка култура, цивилизација, наука и технка, многу од приредувачите намерно не се придружувале кон овој принцип, настојувајќи што повеќе да внесат и од она што може да се види и доживее на секој обичен панаѓур.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
