свршеница (ж.)
Ти, о дали свршеницата си сакана ја слушаш? Те прашам: кај ме напушти? ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ѝ пративме дарови на свршеницата твоја; прстенот таа го смени.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Свршеницата е таа; Марија, и една надеж на Томе, својот татко стар.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Две свршеници оставил. Првата му донесла в кафе мува, паднала во филџанот, а не видела.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
На другата свршеница ѝ видел жолто во увото.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
- Тој? се зачуди мојата свршеница. - Тој не изгоре. Тој умре уште пред ти да се родиш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- А твојата свршеница? - Не сум ја имал никогаш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ни-ри-ви-на, и се обесвестив. Кога ги отворив очите над мене стоеше мојата свршеница.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нивната свршеница стануваше ноќе и бараше во нечисти чинии нешто за јадење, потоа, сета крцкава и испотена, се обидуваше да се намести крај Отец Симеон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа нему, во првиот момент, ни през ум не му мина дека оваа ситна, грда мома е неговата вистинска свршеница.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отец Симеон, гледајќи ја неверојатната сличност на нивните ’рскавични носови, поверува: кога би биле тројца, едниот би се свршил, другиот би бил вљубен во свршеницата, третиот би спиел со неа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тагуваше тој за свршеницата, најубава од сите најубави.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Додека ја водев мојата свршеница кон твојот румен извор лулееше на своето здолниште цело едно мирисно поле.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Дури утредента, братучедот на татко ми, Илјо, објави дека му се вратила свршеницата, истата онаа Дафе која со години му пишуваше од Ташкент.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
-Каков играорец беше дедо ти Борис... убав убав ...строен, раскажуваше една роднина на баба ми, што му била прва свршеница на дедо ми.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
И дојдоа, во најмагливата ноќ во декември, со сопствени возила колку што вкупно во населба немаше, а мајка ѝ ќе пукнеше од мака што соседите не можат да видат колку бакшиши ѝ донесоа на „нечесницата што се дала пред брак“ и колку букети влегоа во бараката и, замисли, по два, еден за свршеницата, а еден за „госпоѓата “мајка.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Слично беше и кога еден британски таблоид, сакајќи да го драматизира потресниот случај на некој „типичен, горопаден пивопиец и спортски делија од дваесет и нешто години, до уши зацопан во свршеницата“, кој станал геј преку ноќ како резултат на спортска повреда, објави дека првите загрижувачки знаци се појавиле не во облик на хомосексуален порив кај младичот, туку во облик на неочекувана незаинтересираност за резултатите од рагби, во вид на неспособност да разговара со пајташите арпаџици и некоја нова склоност кон саркастичност.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
