секојдневие (ср.)
Луѓето живееја од свои и туѓи неволи и ги паметеа дробните настани, благодарени на судбината што понекогаш ја растерува сивата магла на секојдневието.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Солзите одамна ги платил тој, господин Жан Мартин, со своето секојдневие.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Очите не гледаат зачудено; мртви се, не препознаваат ништо - ни секојдневие ни визии.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа не постоеше повеќе во неговото секојдневие.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ова го раздвижи гратчето, внесе живост. Разбиена беше монотонијата на секојдневието.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Такво какво што е, да го прими таа еднаш како свое, да се соживее со него, како со даденост неразделна и дел од сето она што го осмислува животот, бездруго и пред неа ќе се раскриеше онаа неизмерна убавина на многувиденото, напнатото и страсно завојување на никогаш доволно неискористеното и никогаш несвршеното секојдневие! Барем тоа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Надвор почнуваше секојдневието: одење, говорење, смеа и карање на луѓето таму.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој крик беше доказ дека освен тишината, освен заканувачкото пластење на снегот, освен секојдневието, постои над сето тоа, и нешто друго.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Внесувам игра во сивата едносмерност на секојдневието.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Со тоа ми беше оневозможено објективно осмислување на реалноста и на секојдневието.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Ги обожавам американските ТВ-реклами. Американските ТВ-реклами се дајџестирана, совршено дизајнирана идеологија на американското секојдневие.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Некои американски анализи покажуваат дека голем процент од американските деца не прават разлика помеѓу секојдневието и телевизиската стварност.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Тој е околу нас, го вдишуваме како воздух, живее со нас како наше секојдневие, од грдо се претвара во убаво, од карикатура станува естетска норма.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
„Пак песна за секојдневието“ – одговараш ти, излегувајќи од заклучениот сандак што тие пред две минути го фрлија во базен.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Со таков облик на перформанс, каде што се воспоставува дијалог на машината и телото кое што со својата згустена и со машините забрзана и напоена енергија е иницирано од третата механичка рака, Stelarc на експлицитен, демонстративен и стилизиран начин произведува ефекти коишто експлицитно и самостојно го следат секојдневието на голем број поединци вклучени во продукцискиот и репродуктивниот живот на постиндустриското општество.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Покрај доминантната црна, Џарман најмногу употребува црвена и златна.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Вселенските империи, сагите за борбата за власт меѓу цивилизациите и гламурозните вселенски бродови беа заменети со прецизно синтетизиран универзум на злоба и насилство, кадешто секојдневието се состои од wirehead киборзи (полулуѓе, полумашини, зависници од електрошокови), електронски пирати, бескрупулозни pusher-и (продавачи на дрога), полиморфни перверзни ликови и други карактери што живеат на рабовите на hi-tech (високо технолошко развиеното) општество.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Во средината на 60-ите, постминималистите, како Richard Serra, почнаа да го ситуираат уметничкото дело во просторот и текот на секојдневието, проширувајќи ја Pollock-овата провокативна метода на правење уметност со употреба на секојдневието како чинител.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
А улицата го живееше своето секојдневие.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
