сешто (зам.)
И кога се насити секој, со децата смеа почна; плапотеше сешто.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И најпосле, дивиот Махмуд, кој беше во сешто бик меѓу стадото бесно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
ПАНДЕ: Не реков да го вратат, не сум разија, ама сешто бидува.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНЃЕЛЕ: (намигнувајќи му на Софрета). Сешто! Само, сега не можам да барам, тие се поздола. Дома ќе ги видиш!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Фанатички веруваше пашата и неуморно ги тераше слугите, да купуваат уште поскапи свили, бисери и сешто најубаво што имаше на пазарите од Охрид до Солун...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само гласот не му се менеше: „Другпат не трескај сешто. Мразам да се бијам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Можеби пак знае за мене. Зошто. Сешто може.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Улицата малку го збунува. Застанува, почнува да гледа наоколу, испитува сѐ и сешто и се дуе.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Јас смислував сешто. Да ја врзам сенката за Карамба-Барамба, дури и да ја сошијам со игла и конец за неговите петици.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Ноќ – и сешто ѕвони... Крвта е изменета, Денот е засипнат, Очите трајат...
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Секој можеше да види дека тие се плашат од сѐ и сешто, а стравот е нешто што секој војник го почитува.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А во Истанбул се печали од сешто.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Светот е полн со убавини, светот е полн со сешто, па ајде да делиме братски, за сите да има по нешто!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сум се замислувал како голем јунак, џин кој ја убива седмоглавата ламја и ја спасува кутрата кралска ќерка... Сешто!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
ЗА ПОУБАВ СВЕТ Светот е полн со убавини, светот е полн со сешто а сепак, во многу земји некаде не чини нешто.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сешто тргнало по мене.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На островецот, во поширокиот манастирски двор, крај патот и секаде каде што нашле погодно место, изнаредени се тезгиња на разни прематари каде што може да се купи сѐ и сешто;
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Селските ломотливци шепотеле сешто, се кикотеле и се крстеле, но треварите станале пријатели, браќа со иста љубов кон малечките - машкото Пандило, женското Панделка ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
