скеле (ср.)
Еднаш еден од работниците, познат во тајфата како шегаџија, пискливо се насмеа, кога Веле го искачуваше скелето целиот испотен, изморен, со отворена уста, свиткан и поклопен од широките штици, што му беа на грбот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Двајцата работници, што со тешка мака се искачија до првото скеле, беа започнале испрекинат, несврзан разговор: - Петнаесет години ги искачувам овие пустиње!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред нив е како непреодна планина испречен стравот дека брзо ќе снема работа ако повеќе мајстори застанат на скелињата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Од скелето пред Језекила беше падната една талпа и момчето, без да се двоуми многу, тргна само по талпата, што беше останата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко скокна од скелето и го фати коларот за вратот: „Каде“?
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сѐ се потпира и се држи за ’рбетот, вели, ’рбетот е темел и скеле на скелетот, гледај да не ти пукне жолчката, вели многу ќе горчи месото, вели Лазор Ночески и само сече, го дели месото, го складира.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Претпоставките во науката се нужни, како што е нужно скеле да се изгради куќа“.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се ближам кон куќата, и леле, цело скеле, целиот скелет ми се ниша.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сликата личи на некоја сцена: куќата со скелето осветлена, а просторот зад нив темен, не се гледа заднина ниту има длабина; како да се спушта темна завеса зад куќата. На опачината од сликата стои: 26. IX 1936, Будимпешта.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Постоја како скочанета, а потоа слезе од скелето.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Еднаш, кога разминувајќи се на скелето, пак се жулна, него пак возбуда го обзеде, пак му наудри жештина во главата, пак снагата му затрепери и ѝ рече: „Доста работиме, газдарице...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Требаше да се направи мало скеле и макара. Тука се изгуби еден ден.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Скелето со сајлата сѐ уште стоеше фрлено крај оградата од кленики. Го исправивме.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ноќта добар дел од патот го има поминато, утре треба рано да се станува, веќе не е малтерџијка, скелињата по кои со една друга жена го качуваа тезгерето со малтер се расковани, зградата веќе има друго, бело лице наспроти црнината што бегалците ја таат во градите, и, за среќа, веќе има работа не во стопанството, туку еве сосема блиско, во фабриката.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
2. Додека ѕидарите, мајстор Хусеин и мајстор Абдула, го редеа скелето за минарето и патем се препираа за неговата височина, ибн Бајко веќе убаво се смести во чифликот на село Бразда, што му беше доделен.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
СТЕВО: Мајстор што паѓа од скелиња. Гледај каква куќа си изградил!
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Куќата сино бојадисана, а пред неа се ширеше на скеле тешка лозница.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Ја допирам твојата клетка космос, Сакам да сум зглоб на ѕвезденото скеле.
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
