слух (м.)
После јас чув уште некои слухови за г.Станчеви од нивниот живот во Петроград, слични на пасажите за нив во споменатата книга.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Главните елементи на јазикот или човековиот говор се: органите за говор, нивното физиолошко работење, слухот, психолошкото воспримање на физиолошкото работење на органите преку слухот и присоединувањето кон восприманиот резултат на физиолошкото работење на органите на говорот или гласот или зборот, некое значење.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А до него достигаше еднобојна шушкавост и тој, напрегајќи го слухот да ги разликува подмолните звуци на невидливите испреплетени живци, полека разбираше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не можеше да протпостави: белата кожа на Јана се морничави и прска под туѓи прсти, под раширени и подвижни краци на мал полип, прсти - слух во своите врвови за таинствениот шум на секој зглоб и секој мускул. ...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зареве борејќи се само со раменици и со глава. Врело и несопирливо, како метална жица, неговиот глас се проби низ клучалките на катот и се забуцна во напрегнатиот слух на станарите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Најпосле ти немаш слух за мојот речник и би помодрел од бес кога би ти рекол - неочекувано се видов мртов и ти пишувам мртов.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одекна во долгиот празен трем. Почека. Напрегна слух.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но секогаш неговиот изострен слух ги фаќаше одгласите од стапките на стражарот како длабок пулс во молчаливоста на овој убиствено осамен свет.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа што не бев способен да ти го дадам, зашто немав ни вид ни слух за неговиот сјај и звук.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Заедно со искрите на сино заблескотените снежинки, што го боцкаа неговиот поглед во таа пеколна зачекореност, низ лилавата изгаснатост на неговиот поглед, исто онака воздушесто и нереално, ќе се зашаркаше сега и по некоја едвај видлива издолжена црна сенка, која ќе се појавеше некаде на самиот крај од опфатот на неговиот поглед, ќе прошмугаше таму еден миг, а после ќе се повлечеше, недофатливо ни за некаков појасен поглед, ни за слухот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Суријата се раздели надве по посоките на двајцата и се развеа во две спротивни половини до кај што стасува слухот, разнесувајќи го така крвавиот пожар низ сета шума.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега веќе не можеше ни да ги чуе. Сега тие ја однесоа својата морничава песна толку далеку, што тој, и покрај сите притајувања, не можеше да дофати со слухот ни најмалечок трепет од нивниот крвав плач во далечините.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сиот беше претворен во вид и слух.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги следеше, сѐ додека со до крајни граници изострениот слух можеше да ги слуша нивните крикови што замреа во темната ноќ.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тој шум, сред оваа неначната тишина, добиваше размери на експлозија и за сѐ живо, а притаено во долината, беше настан, беше напнување на слухот, потреперување на срцето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
1. ВИСТИНАТА Е СВЕТЛИНА НА ДУХОТ - затоа ли ние и не си гледаме в очи, добро е што уште нѐ служи бар слухот: слушаме грамофонски, не надгробни плочи...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
А од устата на човекот се родил говорот, од очите се родил видот, а од видот се родило сонцето; од ушите се родил слухот, а од слухот се родиле сите страни на светот; од умот се родиле делата. Дури најпосле се создале задоволствата и храната...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Зборувајќи за седумгодишното дете, истовремено јас зборувам за народот, - за нерасипаниот правичен слух на дивјакот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ист вид и ист слух и исто отчукување на срцата имале.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
До јамите на неговиот слух достаса шум на дивина.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
