смирува (несв.)
Тогаш улицата се смируваше. Престануваа доверливите шепоти на жените, а лагите на лимарот, и липањето на писаровата виолина.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Небото зад нив беше уште помеко и попроѕирно, го смируваше капетанот оддалечувајќи го од опасноста.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ се смирува. И грблестите глувци над мојата глава.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Достоинствено се симнува и застанува меѓу скараните со строг укор во очите; тие се смируваат за миг и гладно испитуваат на чија страна е.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сега веќе таа го смирува него.) ...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Со револверот пак во своите раце, Фезлиев се смирува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
На крај се смирува седнат покрај масата и одново пие. Сега веќе посмирено.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој добива увереност и сила и започнува да господари над потсмевките и закачките и тие папсуваат и најпосле сосема се смируваат.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ги смирува чекорите и, така патем, ѕирнува преку прозорецот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Тоа се пак стихови, нели? - се смирува Ана. - Се вика Смарагда, - вели сериозно тој, оставајќи ја без внимание нејзината закачка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше само еден тих разговор во него, додека стоеше, смирувајќи си го здивот и веќе не ни обидувајќи се да ги избрише студените росинки пот од сето свое лице.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Не паметам од кога не ми е перено и пеглано, а порано бев секојпат така убаво облечена.“ „Потивко!“ - ги смируваше убавата Лила поткренувајќи го десното раче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Тогаш пак застануваше до некое стебло, си го смируваше полека сѐ поулетнатиот здив, а ако не гледаше зад себе, тогаш неговите очи ќе беа зачекнати напред, по угорницата, што требаше допрва да се преборува, допрва да се кутнува и да се остава, опорито и неизбежно.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Лесно ќе ја наредиме работава!“ - ја смируваше тетка Стана.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Замрморува набрзина и го смирува лицето.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Потоа седна врз него, бришејќи си го потното чело, собирајќи здив, смирувајќи го своето возбудено срце.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Додека ја смируваше својата лутина, збивајќи го острото сечило во телото на Јурукот, некаква далечна, избледена слика, или одглас на некаков разговор, за миг му прелета низ главата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Караман! Стрела, молк! - ги смируваше кучињата, кои со своето тревожно лаење не му дозволуваа да го следи завивањето на волците.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Не викај толку и седни да не си а земиме бељата сите да не исколе Адем, — почна да го смирува стрико му Куле, — та ти шо не ќе стоиш да те продаваат, тоа друг есап е.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
