смисли (св.)
Кој знае што ќе смислат? Ќе направат некоја беља!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Туку јас да смислам нешто. (Кратко молчење.) А! Ми текна!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А ако си смислила да го немаш филџанов да го ставам в џеб. (Сите се смеат.)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Луман се тргна само за да го потплашат Бошка, како што смисли итрата глава на Дика.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш Трајанка ги погледна двајцата и нешто смисли.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш дедо Геро му смислил: „Добро, штом сакаш смешка, смешка ќе ти кажам, туку дај да седнеме да ручаме, па нека ти биде“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Смислете нешто. Обидете се со некој арабаџија.“ Боже, биди милозлив како што си мудар, мислеа тие и беа покорни во својата нејакост, свесни дека сѐ се само не и ум.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тажен, разочаран, бесен, лежеше и размислуваше. Но ништо не можеше да смисли.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Мислело, мислело мачето што да прави со своето опавче но не можело ништо да смисли па легнало до печката а опавчето си го свиткало под главата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но точно кога сите на подиумот се помирија со неговиот настап и рамнодушно зачекаа додека смисли што ќе свири - него го совлада малодушност.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
О, како се измачуваа клетите преспанци. Полесно би ја поднесле тие маката, да им ги запали пашата и спепели куќите, отколку да се решат и да смислат што ум да ѝ дадат на момата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите планови што беше ги смислил последниве денови ќе паднат во вода само ако Арсо ги скине конците.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Место сето тоа ти, застанат така пред жената и со оние тројца мајстори, што ти дишеа во вратот, пред жената, целата раздрохтавена како пауница од задружната благота, не можеше да смислиш ништо друго, освен да ги требиш сламките од засушениот малтер на чекичот во твоите раце, дури не ти притекна онаа мудрост, која успеа да ја протепкавиш во неколкуте збора, што ги исцеди од својот гнев како мајчиното млеко:
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го расцепуваше снегот напред, често пати и со гневни чекори, знаејќи постојано дека никогаш уште еднаш никој не ќе може да смисли за него такви луѓе, со кои би можел помалку да разговара, од оние двајца назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Па за да провери уште еднаш што може, а што не може, смисли наеднаш и добрина и лошина.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Се поколебаа малку, но во темницата во којашто се најдоа не можеа да смислат ништо друго освен да си легнат да спијат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дедо Димо, откако ги испрати сите, истури стомна вода врз жарот, зашто ѓаволот ни ора ни копа, туку може некое зло да смисли, да донесе од негде ветер, да го разнесе жарот и низ папратот и ете ти беља.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Постојано ја гледаше матарката на колкот на Шишмана како се мафта и ништо не можеше да смисли.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ништо. До вечер ќе смислам, ќе решам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
